Περίεργα

Κάποια είδη μυρμηγκιών επιτίθενται σε φωλιές άλλων μυρμηγκιών, σκοτώνοντας την "βασίλισσα" και παίρνοντας τους "εργάτες" σαν σκλάβους. Μάλιστα, οι "εισβολείς" εξαναγκάζουν τους "δούλους" να κάνουν τις δυσκολότερες εργασίες.

Η πρώτη βόμβα υδρογόνου ζύγιζε 65 τόνους και είχε το κωδικό όνομα "Ivy Make". Η ρίψη της έγινε το 1952 και η έκρηξη ήταν τόσο δυνατή, που εξαφανίστηκε κυριολεκτικά ένα από τα νησιά Μάρσαλ!

Τον 15ο αιώνα, στη Βαυαρία, τα μέλη της ευαγγελικής σέκτας "Αδερφότητα της Μοραβίας", εξαιτίας της αποστροφής τους απέναντι στη βία και την αιματοχυσία, όταν έπρεπε να εκτελέσουν κάποιον τον γαργαλούσαν μέχρι θανάτου!

Το 62 μ.Χ., ο Νέρωνας έστειλε σκλάβους στα Απέννινα Όρη, για να του φέρουν φρέσκο χιόνι. Όταν επέστρεψαν οι σκλάβοι, ο Νέρωνας πήρε το χιόνι, πρόσθεσε φρούτα και μέλι και το έφαγε ως παγωτό!

Ο γεωσκώληκας έχει 5 καρδιές!

Ο δυνατότερος σεισμός που έχει καταγραφεί είναι έντασης 9,5 Ρίχτερ και συνέβη στη νότια Χιλή, το 1960. Τα παλιρροϊκά κύματα που σηκώθηκαν είχαν ύψος 10 μέτρα και κατέστρεψαν τα περισσότερα χωριά της περιοχής. Χαρακτηριστικό είναι ότι τα κύματα σκότωσαν 61 άτομα στη Χαβάη, δηλαδή εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από την εστία του σεισμού.

Ο αέναος μύθος της ελεύθερης ενέργειας

Κατασκευάστηκε το αεικίνητο;



Ο Sean MacCarthy και το αεικίνητο που ισχυρίζεται ότι κατασκεύασε


Η ιρλανδική εταιρία Steorn εμφανίστηκε στα πρωτοσέλιδα του διεθνούς τύπου όταν εξέδωσε μία ολοσέλιδη ανακοίνωση στο περιοδικό The Economist, ισχυριζόμενη ότι ανέπτυξε μία συσκευή που μπορεί να παράγει ενέργεια από το... τίποτα! Στις αρχές του Ιουλίου η εταιρία σκόπευε να παρουσιάσει τη συσκευή στο κοινό για πρώτη φορά. Ο καθηγητής Sir Eric Ash, ηλεκτρολόγος-μηχανολόγος και πρώην πρύτανης του Βασιλικού Κολεγίου του Λονδίνου (Imperial College London), επισκέφτηκε την επίδειξη εκ μέρους της ιστοσελίδας BBC News.

Απίθανα πράγματα μπορούν να συμβούν σ' αυτόν τον κόσμο. Ως μηχανικός, ο Sir Eric Ash, όταν βλέπει μία νέα εφεύρεση δηλώνει κατηγορηματικά ότι δεν μπορεί να υπάρξει τέτοιο πράγμα, είναι πάρα πολύ δύσκολο να δουλέψει. Ωστόσο, προσθέτει πως γνωρίζουμε ότι αυτή η έλλειψη πίστης στο απίθανο και στο θαυμαστό είναι τοποθετημένη σε λάθος βάση. Έτσι, το γεγονός ότι μια συσκευή ή μια εφεύρεση φαίνεται πολύ καταπληκτική για να είναι αληθινή, δεν αποτελεί και απόδειξη του ότι δεν είναι.

Πιστεύει πως αυτό ακριβώς είναι που δίνει κουράγιο στους εφευρέτες. Και έχουν υπάρξει πολλοί από τον 12ο αιώνα και μετά, ειδικότερα εκείνοι που προσπάθησαν να κατασκευάσουν αυτό, που μπορεί να θεωρηθεί ως θαύμα: το αεικίνητο.

(Το αεικίνητο: Αεικίνητο είναι μια μηχανή που μπορεί να δουλεύει χωρίς να καταναλώνει ενέργεια. Δηλαδή μια μηχανή που μπορεί να παράγει έργο από το τίποτε ή που να μετατρέπει τη δική της ενέργεια σε έργο, χωρίς να χρειάζεται να τροφοδοτείται από εξωτερική ενέργεια. Και να συνεχίζει να εργάζεται, χωρίς ποτέ να σταματήσει επειδή της τέλειωσαν τα καύσιμα, διότι το ίδιο το έργο της μηχανής είναι αυτό που την τροφοδοτεί για να συνεχίσει να εργάζεται. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει σύμφωνα με την αρχή διατήρησης της ενέργειας και τον δεύτερο θερμοδυναμικό νόμο. Σύμφωνα με τον δεύτερο θερμοδυναμικό νόμο, είναι αδύνατον να υπάρξει μηχανή, η οποία να μετατρέπει τη θερμική της ενέργεια εξ' ολοκλήρου σε μηχανικό έργο).

Η πιο πρόσφατη προσπάθεια για την κατασκευή ενός αεικίνητου είναι αυτή του Sean McCarthy, ο οποίος είναι διευθυντικό στέλεχος της ιρλανδικής εταιρίας Steorn. Η εφεύρεσή του, γνωστή ως 'Orbo', είναι μία μηχανή που χρησιμοποιεί δυνατούς μαγνήτες στην περιφέρεια ενός στροφέα και κάποιους άλλους μαγνήτες στο εξωτερικό της κέλυφος. Είναι πεπεισμένος ότι δουλεύει. Παρουσίασε τα επιχειρήματά του σε μία ολοσέλιδη διαφήμιση του Economist, προσπαθώντας να προσελκύσει εθελοντές επιστήμονες ώστε να ελέγξουν την αυθεντικότητα των ισχυρισμών του. Αυτή τη στιγμή βρίσκονται σ' αυτή τη διαδικασία.

Το σταθερό σύμπαν

Στο μεταξύ ο McCarthy ήλπιζε να επιδείξει δημόσια τη μηχανή του στο Μουσείο Κίνησης του Λονδίνου (London Kinetica Museum), στο οποίο παρουσιάζεται dynamic art και συγκεκριμένα κατασκευές που αφορούν την αλληλεπίδραση επιστήμης και τέχνης. Η επίδειξη θα γινόταν για 10 ημέρες με ημερομηνία έναρξης την 6η του Ιουλίου 2007. Δυστυχώς υπήρξε ένα τεχνικό πρόβλημα που αποδόθηκε σύμφωνα με τον McCarthy στην έντονη θερμότητα, η οποία προερχόταν από τα φώτα που χρησιμοποιήθηκαν για να φωτίσουν τη συσκευή στο χώρο της έκθεσης, ώστε να μπορέσει να φωτογραφηθεί την ώρα που λειτουργούσε. Ελπίζει ότι θα μπορέσει να την παρουσιάσει σε κάποια επόμενη ημερομηνία.

Ο McCarthy εκτιμά πως εάν η συσκευή πράγματι δουλέψει, αυτό θα αποτελέσει αντίφαση στην αρχή διατήρησης της ενέργειας, μία αρχή που τη θεωρεί ως δόγμα της επιστήμης.

Υπάρχει μία συνεπαγόμενη αναφορά στα θρησκευτικά δόγματα και σ' αυτήν ακριβώς την αναφορά μπορεί κανείς να ανιχνεύσει την πηγή της παρανόησης. Οι περισσότερες θρησκείες χαρακτηρίζονται από ένα πλήθος δογμάτων. Ένα άτομο που είναι οπαδός μίας θρησκείας δεν πιστεύει αναγκαστικά σε κάθε δόγμα της θρησκείας αυτής. Φυσικά, δεν μπορεί κανείς να έχει μία θρησκεία κατά παραγγελίαν, αλλά υπάρχει ένας βαθμός ελαστικότητας που μπορεί να φιλοξενήσει αρκετά σημαντικές διαφοροποιήσεις στα πιστεύω των θρησκευτικών οπαδών.

Η αρχή διατήρησης της ενέργειας όμως, δε λειτουργεί μ' αυτόν τον τρόπο. Αναφέρει ότι η συνολική ποσότητα της ενέργειας σε ένα απομονωμένο σύστημα παραμένει σταθερή, παρόλο που μπορεί να αλλάζει μορφές, σε θερμική ή κινητική ενέργεια για παράδειγμα. Εν συντομία, ο νόμος δηλώνει ότι η ενέργεια δεν μπορεί ούτε να δημιουργηθεί, ούτε και να καταστραφεί.

Η άρνηση της ισχύος του νόμου αυτού, δε θα κλόνιζε μόνο κάποια μικρά τμήματα της επιστήμης, θα έπαυε να ισχύει ολόκληρο το επιστημονικό οικοδόμημα. Όλη η τεχνολογία επάνω στην οποία χτίσαμε τον σύγχρονο κόσμο θα κατέρρεε. Δεν υπάρχει καμία ελαστικότητα στην αποδοχή του νόμου αυτού ως αλήθεια. Σε κάθε χρόνο και σε οποιεσδήποτε συνθήκες.

Ακριβώς αυτή η αποτυχία στην εκτίμηση της διαφοράς μεταξύ αυτού του επιστημονικού νόμου και του νόμου μίας θρησκείας, είναι ο λόγος που μας κάνει να ξέρουμε με σιγουριά, χωρίς να χρειαστεί καν να εξετάσουμε τις λεπτομέρειες της συγκεκριμένης συσκευής, ότι το Orbo δεν μπορεί να δουλέψει.

Συνάντηση με τον εφευρέτη

Έτσι, την περασμένη Παρασκευή ένας αριθμός από ανθρώπους επισκέφτηκε το Μουσείο για να τους ανακοινωθεί ότι η επίδειξη θα έπρεπε να αναβληθεί έπ' αόριστον. Ο Sir Eric Ash ωστόσο υπήρξε τυχερός, εφόσον ο McCarthy συμφώνησε ευγενικά να συναντηθεί μαζί του.

Είναι ένας πολύ φιλικός άνθρωπος, με ηλικία λίγο πάνω από 40, που έχει εκπαιδευτεί ως μηχανολόγος. Έχει επίσης εργαστεί στον σχεδιασμό λογισμικού και σε συστήματα ελέγχου για τη βιομηχανία πετρελαίου. Έφτασε στην ιδέα της εφεύρεσής του από τύχη, όταν ανέπτυσσε ένα ανεξάρτητο σύστημα παροχής ενέργειας για κάμερες CCTV. Η εταιρία που ιδρύθηκε το 2000 και που αποτελεί ιδιωτική επιχείρηση, έχει τώρα αφιερωθεί αποκλειστικά στην ανάπτυξη του Orbo.

Όταν ρωτήθηκε για την αρχή διατήρησης της ενέργειας ο McCarthy είπε με εμφανή ειλικρίνεια, πως δεν γνωρίζει από πού προέρχεται η ενέργεια που παρέχει συνεχή κίνηση στο αεικίνητό του. Αναρωτιέται, μήπως με κάποιον τρόπο έχει καταφέρει να έχει πρόσβαση στην λεγόμενη 'ενέργεια μηδενικού σημείου' ( ZPE - zero point energy), έναν τύπο ενέργειας που υπάρχει στο υπόβαθρο ενός συστήματος, η οποία αρχικά είχε προταθεί από τον Αϊνστάιν. Η ενέργεια μηδενικού σημείου είναι η χαμηλότερη δυνατή ενέργεια που μπορεί να έχει ένα σύστημα και για τον λόγο αυτό δεν μπορεί αφαιρεθεί από αυτό.

Τονίζει επίσης ότι οι κοσμολόγοι πιστεύουν στην ύπαρξη της σκοτεινής ύλης και της σκοτεινής ενέργειας. Θα μπορούσαν άραγε με κάποιον τρόπο να τον βοηθήσουν στο σκοπό του;

Ο καθηγητής Sir Eric Ash εκτιμά πως ο McCarthy είναι πλήρως πεπεισμένος για την ισχύ της εφεύρεσής του. Κατά την άποψή του, πρόκειται για περίπτωση επίμονης αυταπάτης. Τελείωσε τη συζήτηση με τον νέο εφευρέτη, παίρνοντας την πρωτοβουλία να του δώσει μια συμβουλή: να πετάξει το Orbo και να επιστρέψει στον σχεδιασμό λογισμικού. Θα ήταν δικαιολογημένο δηλώνει, ο McCarthy να τον είχε αρπάξει από το γιακά και να τον πέταγε έξω από το παράθυρο, αλλά δεν το έκανε. Παράμεινε απόλυτα ευγενικός.

Η μυστηριώδης τέχνη της ραβδοσκοπίας




Ψάχνοντας τον όρο ‘ραβδοσκοπία’ στο Διαδίκτυο, θα ανακαλύψουμε πολλών ειδών ιστοσελίδες που σχετίζονται με το υπερφυσικό. Για όσους όμως ασχολούνται με την συγκεκριμένη τέχνη, μεταξύ αυτών και για τον Alvin Fradey, η ραβδοσκοπία είναι απλά μια ανεξήγητη τεχνική και μπορεί να βοηθήσει να εντοπίσουμε τα πάντα. Από σκελετούς μέχρι ορυκτά. Αρχικά χρησιμοποιήθηκε για την εύρεση υπόγειων πηγών νερού.

Ο Fradey είπε ότι η μέθοδος αυτή του κληροδοτήθηκε από την γιαγιά του, μια αυτόχθονα από την περιοχή των Απαλαχίων. Ο Δρ Tyler Blethen, ένας καθηγητής του Πανεπιστημίου της Δυτικής Καρολίνας ο οποίος ειδικεύεται στις μελέτες των Απαλαχίων, εξήγησε ότι η μέθοδος της ραβδοσκοπίας έχει τις ρίζες της στην Ευρωπαϊκή ιστορία και είναι πολύ πιθανόν να διαδόθηκε από εκείνους οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στην περιοχή.

Αν και συχνά η τακτική εφαρμοζόταν με την βοήθεια ενός διχαλωτού ραβδιού, ο Fradey χρησιμοποιεί δύο ξεχωριστά χάλκινα ραβδιά. Καθώς διασχίζει ένα νεκροταφείο πηγαίνοντας από την ανατολή προς την δύση, οι ράβδοι φαίνονται να διασταυρώνονται μεταξύ τους.

Όταν ο Fradey φεύγει από έναν τάφο, οι ράβδοι χωρίζονται.

Η τεχνική ποικίλλει από ραβδοσκόπο σε ραβδοσκόπο. Ο Mack Sutton, ένας ντόπιος κάτοικος που βοήθησε στην καταγραφή των νεκροταφείων στο Jackson στις Πολιτείες του Swain και του Macon, έμαθε την τεχνική από έναν άνδρα στο Maryville, τον Tenn, το 1996. Ο Sutton χρησιμοποιεί μπρούτζινα αντί για χάλκινα ραβδιά κι αναφέρει ότι μπορεί να προσδιορίσει το φύλο του σώματος μέσα στον τάφο, από τον τρόπο που θα κατευθυνθούν τα κλαδιά.

Κανένας από τους ραβδοσκόπους δε μπόρεσε να δώσει μια εξήγηση όσον αφορά τον τρόπο που η ραβδοσκοπία λειτουργεί στην εύρεση θαμμένων σωμάτων. Ο Fradey ανέφερε ότι μια επιστημονική θεωρία που είχε ακούσει, είναι ότι το σώμα όταν αποσυντίθεται μετατρέπεται σε οξειδωμένο άνθρακα, κάνοντάς το έτσι να μαγνητίζει και να έχει γενικότερα επίδραση σε αντικείμενα με μαγνητικές ιδιότητες, όπως ο χαλκός. Ο Fradey όμως δεν έχει εκπαιδευτεί ως επιστήμονας. Κατά βάθος έχει την πεποίθηση ότι 'πρέπει να είσαι κάτοικος αυτής της γης και να πιστεύεις πραγματικά σ' αυτό που κάνεις'.

Αυτό φαίνεται πως είναι το κοινό σημείο μεταξύ της ραβδοσκοπίας που εξασκείται από πολλούς ανθρώπους στην περιοχή των Απαλαχίων.

"Νομίζω ότι θεωρείται περισσότερο ως ένα δώρο που έχουν μερικοί άνθρωποι. Αμφιβάλλω κατά πόσο κάποιοι θα το θεωρούσαν ως κάτι το υπερφυσικό", είπε ο Blethen.

Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι η ραβδοσκοπία δεν είναι αποδεκτή από την επιστημονική κοινότητα.

Ο Ken Taylor, κορυφαίος γεωλόγος του Ιδρύματος Γεωλογικών Μελετών της Βόρειας Καρολίνας, δήλωσε: "Είναι περισσότερο ένα είδος ψευδοεπιστήμης. Είναι το άτομο που το προκαλεί να συμβεί."

Ο Taylor πρόσθεσε ότι η ραβδοσκοπία δεν υποβλήθηκε σε επιστημονικά πειράματα κι ότι θα μπορούσε να ελέγχεται από το ραβδοσκόπο. Πρότεινε κάποιους τρόπους σύμφωνα με τους οποίους οι ραβδοσκόποι θα μπορούσαν όντως να εντοπίζουν ορισμένους τάφους: το χώμα δείχνει διαφορετικό όταν έχει σκαφτεί πριν από κάποιο χρονικό διάστημα κι ο ραβδοσκόπος που εντοπίζει έναν τάφο θα μπορούσε να εφεύρει ένα πρότυπο που θα τον βοηθάει να μαντεύει που βρίσκονται τα θαμμένα νεκρά σώματα.

Οι ραβδοσκόποι πάντως δεν φαίνονται ταραγμένοι από τους αμφισβητίες.

"Υπάρχει ακόμα ένας σημαντικός αριθμός ατόμων που πιστεύουν και μάλιστα ορκίζονται για αυτό", αναφέρει ο Blethen.

Έχουν επιζήσει οι αρχαίοι Δρυίδες;


Αν και οι περισσότεροι άνθρωποι γνωρίζουμε τη λέξη ‘Δρυίδης’ από τον γνωστό μάγο-επιστήμονα ‘Πανοραμίξ’ στο κόμικ ‘Αστερίξ’, ίσως δε γνωρίζουμε ότι οι Δρυίδες αποτελούν ένα από τα βασικότερα στοιχεία του κέλτικου πολιτισμού. Οι Κέλτες ήταν ένας αρχαίος λαός που έζησε στην Κεντρική Ευρώπη και στη Βρετανία την 1η χιλιετηρίδα προ Χριστού, ο τόπος της γέννησής τους όμως δεν έχει εξακριβωθεί. Οι Κέλτες πίστευαν πολύ στις κρυμμένες δυνάμεις του φυσικού περιβάλλοντος και οι ιερείς της μυστηριώδους θρησκείας τους ονομάζονταν Δρυίδες.

Το δρυιδικό Ιερατείο αποτελούνταν από τρεις βαθμίδες, οι οποίες με τη σειρά ήταν οι ακόλουθες: Βάρδος, Οβάτης και Δρυίδης.

Οι Βάρδοι ήταν οι χαμηλότεροι στην ιεραρχία. Το χρώμα τους ήταν το μπλε. Μάθαιναν όλους τους Κέλτικους μύθους και ήξεραν να παίζουν τη λύρα. Μετά την εκμάθηση των μύθων και της μουσικής, οι Βάρδοι θα ταξίδευαν στην ύπαιθρο, ώστε να συγκεντρώσουν πληροφορίες και να τις φέρουν πίσω στους Δρυίδες, μεταφέροντάς τις μέσω μύθων που τους συνόδευαν με μουσική. Αν κάποιος Βασιλιάς δεν έδειχνε την πρέπουσα φιλοξενία, τότε ο Βάρδος θα παρουσίαζε κάποιο τραγούδι, το οποίο θα γελοιοποιούσε το βασιλιά. Αυτό μπορούσε να προκαλέσει δυσφήμηση για το βασιλιά ανάμεσα στους ανθρώπους του. Αυτό το είδους του τραγουδιού ονομάζονταν σάτιρα.

Επόμενοι στην ιεραρχία ήταν οι Οβάτες και ήταν μάντεις και θεραπευτές. Το χρώμα τους ήταν το πράσινο, επειδή κατείχαν τις γνώσεις της φύσης και των ενεργειών της. Γνώριζαν τα μυστικά του δάσους, τις δυνάμεις που έκρυβαν μέσα τους τα βότανα και μπορούσαν να ταξιδέψουν στον κόσμο των νεκρών για να πάρουν τα μυστικά της θεραπείας.

Οι Δρυίδες ήταν η υψηλότερη βαθμίδα στην ιεραρχία και το χρώμα τους ήταν το λευκό. Το όνομά τους προέρχεται από το δέντρο 'Δρυς' το οποίο φύτρωνε σε αφθονία στα αρχαία δάση των Κελτών. Ήταν σοφοί και πιστεύεται ότι κατείχαν υπερφυσικές δυνάμεις. Μπορούσαν να κινηθούν στον κόσμο των ζωντανών και των νεκρών και τα δέντρα στα δάση όπου συνήθως ήταν τα καταφύγιά τους, λέγεται ότι ήταν πύλες μεταξύ του επάνω και του κάτω κόσμου. Οι Δρυίδες στον κέλτικο πολιτισμό ήταν δικηγόροι, δικαστές, μορφωμένοι και κύριοι σύμβουλοι του βασιλιά σε όλα τα θέματα. Ήταν η δύναμη πίσω από το θρόνο, επειδή κανένας βασιλιάς δεν έκανε κάποια κίνηση, προτού συμβουλευτεί τον Δρυίδη σύμβουλό του. Οι Ρωμαίοι και ο Χριστιανισμός έβαλαν τέλος στους αρχαίους Δρυίδες.

Τον 17ο αιώνα, τα βρετανικά νησιά, κυρίως η Αγγλία και η Ουαλία, βίωσαν μια αναγέννηση του Δρυιδισμού. Η αναβίωση ξεκίνησε από τους John Aubrey, John Toland, William Stuckley και τον ποιητή William Blake. Ο John Aubrey ήταν ο πρώτος που συνέδεσε το μνημείο του Stonehenge με τους Δρυίδες. Σήμερα αυτή η πληροφορία είναι υπό συζήτηση από τους περισσότερους ειδικούς που μελετούν τους Δρυίδες. Κάποιοι πιστεύουν ότι ο Aubrey ήταν αρχηγός Δρυίδης, που είχε εκπαιδευτεί χωρίς διακοπή στο Δρυιδισμό. Ο John Toland όμως, διάβασε τις θεωρίες του Aubrey και έγραψε ένα βιβλίο χωρίς να δίνει κάποια αναγνώριση στον Aubrey. Ο John Toland ίδρυσε την Αρχαία Δρυιδική Αδελφότητα το 1717. Ο ποιητής William Blake φημολογείται ότι ήταν αρχηγός Δρυίδης στην Αρχαία Δρυιδική Αδελφότητα. Η Αδελφότητα αυτή χωρίστηκε το 1964 σε δύο διαφορετικές Δρυιδικές αδελφότητες.

Οι επιστήμονες βρίσκουν φάρμακο για την εξάλειψη των άσχημων αναμνήσεων




Τι είναι η μνήμη; Που και πως αποθηκεύεται; Σε τι μας είναι χρήσιμες οι ευχάριστες και οι δυσάρεστες αναμνήσεις; Πόσο καλά ξέρουμε τον εαυτό μας μέσα από τις αναμνήσεις μας; Προτού καλά καλά εντρυφήσουμε στα μυστικά της αποθήκης της συνείδησής μας, φαίνεται πως η επιστήμη ανακάλυψε ένα φάρμακο που μπορεί να χειριστεί τις αναμνήσεις μας. Μπορούμε πλέον να αποφασίσουμε, για ποια γεγονότα του παρελθόντος θα στεναχωρηθούμε και ποια από αυτά θα τα ατενίζουμε με απάθεια, σα να είχαν συμβεί σε κάποιον άλλο.

Μπορούμε να σβήσουμε τις δυσάρεστες αναμνήσεις μας; Ίσως η προσπάθεια αυτή να απέτυχε να χαρίσει την πολυπόθητη γαλήνη που αναζητούσε ο Jim Carrey στην βραβευμένη ταινία 'Eternal Sunshine of the Spotless Mind' (Η Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού), όμως οι επιστήμονες τώρα έχουν αναπτύξει έναν τρόπο για να μπλοκάρουν ακόμη και να διαγράψουν ανεπιθύμητες μνήμες από τον ανθρώπινο εγκέφαλο.

Κάποιοι ερευνητές έχουν ανακαλύψει ότι μπορούν να χρησιμοποιήσουν ορισμένα φάρμακα για να εξαλείψουν μεμονωμένες και συγκεκριμένες αναμνήσεις, αφήνοντας τις υπόλοιπες ανέπαφες. Με το να χορηγούν σε ενέσιμη μορφή ένα φάρμακο που προκαλεί αμνησία την σωστή στιγμή - όταν ένα άτομο ανακαλεί μια συγκεκριμένη σκέψη - οι νεύροεπιστήμονες ανακάλυψαν ότι μπορούσαν να διαταράξουν τον τρόπο με τον οποίον μια ανάμνηση αποθηκεύεται και τελικά να την εξαλείψουν.

Η έρευνα παρόλα αυτά, έχει πυροδοτήσει αρκετές ανησυχίες σε πολιτικούς συμβούλους, οι οποίοι επιμένουν ότι θα πρέπει τώρα να υπάρξουν καινούριες ρυθμίσεις για να ελέγξουν την χρήση των φαρμάκων ώστε να αποτρέψουν στους υγιείς ανθρώπους να τα χρησιμοποιούν ως την 'εύκολη λύση'.

Οι επιστήμονες όμως των Ηνωμένων Πολιτειών που διεξάγουν την έρευνα επιμένουν ότι τα φάρμακα αμνησίας θα μπορούσαν να ήταν αναποτελεσματικά στην θεραπεία ασθενών με ψυχιατρικές διαταραχές όπως το μετα-τραυματικό στρες.

Σε μια νέα έρευνα που δημοσιεύτηκε στο Journal of Psychiatric Research, ψυχίατροι του Πανεπιστημίου McGill του Μόντρεαλ και του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ στην Βοστόνη χρησιμοποίησαν ένα φάρμακο αμνησίας για να αμβλύνουν τις αναμνήσεις θυμάτων τραυματισμού.

Ο καθηγητής Karim Nader του Πανεπιστημίου McGill είπε: "Όταν ανακαλείς παλιές αναμνήσεις αυτές μπορούν να 'ξεαποθηκευθούν' και να αποθηκευθούν ξανά".

"Καθώς η ανάμνηση αποθηκευόταν και πάλι, δώσαμε στους ασθενείς ένα φάρμακο το οποίο περιορίζει το συναισθηματικό μέρος μιας ανάμνησης. Άφησε το συνειδητό μέρος της ανάμνησης ανέπαφο έτσι ώστε να μπορούν να θυμηθούν ακόμη όλες τις λεπτομέρειες αλλά χωρίς να αναστατώνονται από την ανάμνηση".

Η έρευνα υποδεικνύει ότι μπορούμε να διαχειριστούμε τις αναμνήσεις, επειδή ενεργούν σα να έχουν φτιαχτεί από γυαλί που βρίσκονται σε μια 'ρευστή' κατάσταση όταν δημιουργούνται και μέχρι να γίνουν συγκεκριμένες. Παρόλα αυτά, όταν η ανάμνηση ανακαλείται, γίνεται και πάλι ρευστή και μπορεί να αλλάξει και πάλι προτού επανατοποθετηθεί.

Το φάρμακο που χρησιμοποιείται από τους επιστήμονες θεωρητικά μπορεί να διαταράξει την βιοχημική διεργασία που επιτρέπει στην ανάμνηση να 'παγιωθεί' όταν ανακληθεί.

Για τη συγκεκριμένη έρευνα χρησιμοποιήθηκε η προπρανολόλη, μια ουσία που υπό κανονικές συνθήκες χρησιμοποιείται για να αντιμετωπιστεί η υπερένταση σε καρδιοπαθείς, στις περιπτώσεις που δημιουργεί προβλήματα μνήμης και μόνο. Στο πείραμα συμμετείχαν 19 άνθρωποι που ήταν είτε θύματα ατυχημάτων είτε βιασμού. Τους χορηγήθηκε για 10 ημέρες το φάρμακο αυτό ή placebo χάπια, ενώ τους ζητούσαν να τους περιγράψουν τις αναμνήσεις τους από κάποιο τραυματικό γεγονός που συνέβη 10 χρόνια νωρίτερα.

Μια εβδομάδα αργότερα διαπιστώθηκε ότι οι ασθενείς στους οποίους δόθηκε το φάρμακο έδειχναν λιγότερα σημάδια άγχους, όπως αυξημένους χτύπους καρδιάς, όταν ανακαλούσαν την τραυματική εμπειρία τους.

Η συγκεκριμένη μέθοδος θυμίζει κάποιες σκηνές από την ταινία "Eternal Sunshine of the Spotless Mind" όπου οι χαρακτήρες που έπαιζαν, ο Jim Carrey κι η Kate Winslet, υποβάλλονταν σε κάποια θεραπεία για να διαγράψει ο ένας τις αναμνήσεις που είχε από την προηγούμενη σχέση του με τον άλλον.

Στην ταινία, οι επιστήμονες ζητούν από τους πρωταγωνιστές να θυμηθούν τις ανεπιθύμητες αναμνήσεις τους για να τους κάνουν μικρά ηλεκτρικά σοκ. Το εγχείρημα όμως αποτυγχάνει πλήρως, γιατί οι ήρωες ανακαλύπτουν ότι στην πραγματικότητα ήθελαν να διατηρήσουν αυτές τις αναμνήσεις.

Επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης δημοσίευσαν μια άλλη νέα μελέτη στην οποία ισχυρίζονται ότι κατόρθωσαν να διαγράψουν μια μεμονωμένη ανάμνηση από τον εγκέφαλο των αρουραίων, αφήνοντας τις υπόλοιπες αναμνήσεις των ζώων ανέπαφες.

Οι αρουραίοι είχαν εκπαιδευθεί να συνδυάζουν δύο μουσικούς τόνους με ένα ήπιο ηλεκτροσόκ έτσι ώστε όταν άκουγαν κάποιον από τους δύο ήχους να προσπαθούν να προφυλαχθούν για να αποφύγουν το ηλεκτροσόκ.

Έπειτα οι ερευνητές χορηγούσαν στους μισούς αρουραίους ένα φάρμακο το οποίο ονομάζεται U0126 κι ήταν γνωστό ότι προκαλεί περιορισμένη αμνησία κάθε φορά που έπαιζε κάποιος από τους δύο ήχους.

Όταν ολοκληρώθηκε η αγωγή, οι αρουραίοι στους οποίους είχε χορηγηθεί το φάρμακο δεν συνέδεαν πλέον τον συγκεκριμένο ήχο με το επικείμενο σοκ, προφυλάσσονταν όμως όταν άκουγαν τον δεύτερο ήχο, κάτι που αποδείκνυε ότι είχε διαγραφεί μόνο μια ανάμνηση.

Ο καθηγητής Joseph LeDoux, ο οποίος ήταν επικεφαλής της ομάδας από τη Νέα Υόρκη, δήλωσε: "Τέτοιου είδους θεραπείες μπορεί να έχουν αρκετά συγκεκριμένες και πιθανότατα μόνιμες επιδράσεις".

Από την άλλη η έρευνα εμπνέει ανησυχίες σε κάποιους ειδικούς, οι οποίοι φοβούνται ότι τα φάρμακα που μετατρέπουν τις αναμνήσεις θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν από υγιείς ανθρώπους για να διαγράψουν ανεπιθύμητες αναμνήσεις με επιπόλαιο τρόπο.

Μια νέα αναφορά που δημοσιεύθηκε από το Κοινοβουλευτικό Γραφείο των Επιστημών και της Τεχνολογίας κι η οποία δίνει συμβουλές στους MPs για τα επιστημονικά επιτεύγματα, προειδοποίησε ότι πρέπει να τεθούν κανονισμοί ώστε να περιοριστεί η χρήση των ουσιών που 'μπλοκάρουν' τις αναμνήσεις, με το να επιβληθούν αυστηρά όρια στην χορήγηση συνταγών τους.

Ο δρ Peter Border, ο οποίος συνέταξε την αναφορά δήλωσε: "Υπάρχει μια εκκωφαντική σιγή από τις ρυθμιστικές διατάξεις για το αν πρόκειται να δίνεται η άδεια για φαρμακευτική χρήση σε ανθρώπους οι οποίοι δεν θα έχουν ιατρικά οφέλη. Είναι αναγκαίο να σκεφθεί κάποιος πως θα ρυθμιστούν αυτά τα ζητήματα".

Επιστήμονες προειδοποιούν την ανθρωπότητα για τον κίνδυνο που διατρέχουμε από τους αστεροειδείς


Περίπου δυο φορές το χρόνο ένας αστεροειδής συγκρούεται με την ατμόσφαιρα της Γης με τη δύναμη μιας έκρηξης μεγέθους ατομικής βόμβας της Χιροσίμα. Και αυτές είναι μικρές εκρήξεις, λένε οι επιστήμονες. Οι διαστημικοί βράχοι εξατμίζονται προτού μπορέσουν να προκαλέσουν κάποια ζημιά.

Όταν χτυπήσει κάποιος μεγάλος βράχος, δε θα είμαστε τόσο τυχεροί. Ερευνητές σε μια πρόσφατη συγκέντρωση της Αμερικάνικης εταιρίας για την προαγωγή της επιστήμης προειδοποίησαν ότι είναι αναπόφευκτο, ένας αστεροειδής που να είναι αρκετά μεγάλος ώστε να διαρρήξει τη Γήινη ατμόσφαιρα, να χτυπήσει κάποια στιγμή τον πλανήτη.

Όταν συμβεί αυτό, υπάρχει το ενδεχόμενο να είναι ο αστεροειδής τόσο καταστροφικός όσο ο βράχος με διάμετρο 6 μιλίων, που εξαφάνισε σχεδόν όλη τη ζωή από τον πλανήτη 65 εκατομμύρια χρόνια πριν.

"Υπάρχει ο κίνδυνος να εξολοθρευτεί η Γη από έναν αστεροειδή", είπε ο David Morrison, ένας αστροβιολόγος του κέντρου Ames της NASA στην Καλιφόρνια.

Όσον αφορά την προειδοποίηση, θα μπορούσαμε ίσως να έχουμε ένα περιθώριο μερικών βδομάδων, ή και καθόλου. Ένας 'ατίθασος' αστεροειδής θα μπορούσε εύκολα να μας ξεφύγει, ερχόμενος γύρω από τον Ήλιο και προσεγγίζοντας τη Γη με τον Ήλιο πίσω του, εμποδίζοντας την παρατήρησή του.

"Δε θα γνωρίζαμε για την ύπαρξή του, μέχρι που να φώτιζε ο ουρανός και η σύγκρουση να ανατάραζε τη Γη", είπε ο Morrison.

Αν και οι πιθανότητες να χτυπήσει ένας μεμονωμένος αστεροειδής την υδρόγειο είναι αρκετά λίγες, υπάρχουν χιλιάδες πιθανοί 'δολοφόνοι πλανητών' κρυμμένοι στη ζώνη των αστεροειδών μεταξύ Άρη και Δία.

Στη διάρκεια των τελευταίων 4.6 δισεκατομμυρίων χρόνων, η διάβρωση και οι γεωλογικές πιέσεις εξομάλυναν ή εξαφάνισαν τα περισσότερα από τα σημάδια σύγκρουσης πάνω στη Γη, αλλά κάποιος μπορεί απλά να παρατηρήσει τη Σελήνη, για να καταλάβει το πόσο βίαιο μπορεί να γίνει το διάστημα.

Η διάστικτη επιφάνεια της Σελήνης προσφέρει μια καθαρή εικόνα του πώς οι αστεροειδείς αναδιαμόρφωσαν το ανάγλυφο του εδάφους της, από τότε που σχηματίστηκε το Ηλιακό σύστημα. Την ίδια εικόνα δίνει και ο κρατήρας του Μετεωρίτη Barringer, μια τοποθεσία όπου είχε υπάρξει στο παρελθόν σύγκρουση.

Η ανατίναξη του αστεροειδή στον αέρα όπως στην ταινία 'Αρμαγεδδών' δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει. Αυτό θα δημιουργούσε ακόμη περισσότερους εκτός ελέγχου βράχους, είπε ο Lu.

Πολύ καλύτερα, σκέφτεται, είναι να σταλεί ένα μεγάλο μηχάνημα για να συναντήσει τον αστεροειδή. Παρκάροντας δίπλα του, το διαστημόπλοιο θα μπορούσε να ασκήσει αρκετή βαρύτητα, ώστε οι μηχανές του να χρησιμοποιηθούν για να 'ρυμουλκήσουν' τον αστεροειδή.

"Μπορείς να ρυμουλκήσεις ένα μεγάλο αντικείμενο χρησιμοποιώντας ελάχιστη ισχύ εάν τραβήξεις για μεγάλο χρονικό διάστημα", είπε ο Lu.

Για τον αστεροειδή Apophis, περίπου 2.200 λίβρες ισχύος σταθερά εφαρμοσμένες, θα μπορούσαν να αλλάξουν την τροχιά του κατά το μισό της διαμέτρου της Γης σε περίπου 12 μέρες. Η αλλαγή της τροχιάς του αστεροειδή ωστόσο, σημαίνει ότι κάποια έθνη θα γίνουν πιο τρωτά μέχρι να τελειώσει η ρυμούλκηση.

"Όταν ξεκινήσει η απομάκρυνση ενός αστεροειδή κάποια έθνη θα έχουν να αντιμετωπίσουν αυξημένο ρίσκο, έτσι ώστε να πέσει η πιθανότητα σύγκρουσης για όλους στο μηδέν", είπε ο Schweickart.

Επίσης υπάρχει ένα όριο στο πως μπορούν να κατορθωθούν συγκεκριμένοι χειρισμοί στο διάστημα, είπε ο Melosh.

"Αν ο αστεροειδής ήταν δέκα φορές μεγαλύτερος (από τον Apophis), η μάχη με το διάστημα δε θα έφερνε κανένα αποτέλεσμα", είπε. "Το καλύτερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε είναι να κοιτάζαμε και να προβλέπαμε πότε θα μπορούσε να συγκρουστεί.

"Αν ήταν πολύ μεγαλύτερο, τότε θα μιλούσαμε για εκκένωση".

Πιθανοί στόχοι μπορούν να χαρτογραφηθούν κατά μήκος μιας σειράς γραμμών προσέγγισης. Από νωρίς ακόμη, θα μπορούσαν να σχεδιαστούν μέχρι και εκατό σε όλη την επιφάνεια του πλανήτη.

"Κάθε έθνος θα έχει μια γραμμή, που να το διασχίζει", είπε ο Schweickart.

Καθώς ο αστεροειδής θα πλησιάζει, θα μπορούν να γίνουν πιο ακριβείς υπολογισμοί, μέχρι που θα υπάρχει μόνο μια γραμμή προσέγγισης και ένας στόχος.

Ο Schweickart είπε ότι οι πολιτικοί θα πρέπει να σκεφτούν σοβαρά σχετικά με τον Apophis και άλλους αστεροειδείς.

"Η σύγκρουση με έναν αστεροειδή θα σήμαινε εξάλειψη", είπε. "Δε μπορούμε να εμποδίσουμε έναν τυφώνα. Δε μπορούμε να εμποδίσουμε έναν ανεμοστρόβιλο. Αλλά μπορούμε να εμποδίσουμε τη σύγκρουση με έναν αστεροειδή, και μπορούμε να το κάνουμε αυτό αναδιοργανώνοντας το Ηλιακό σύστημα. Και αν δεν το κάνουμε, τότε πραγματικά δεν είμαστε και τόσο μακριά από την εποχή των δεινοσαύρων".

Η ανίχνευση ενός αστεροειδή ήταν κατά το πλείστον ο ρόλος ερασιτεχνών αστρονόμων μέχρι πριν από λίγα χρόνια, όταν οι κυβερνήσεις ξεκίνησαν να ασχολούνται με το θέμα.

Η NASA, για παράδειγμα, βρίσκεται περίπου στο 70% της προσπάθειας να προσδιορίσει όλους τους αστεροειδείς, που βρίσκονται κοντά στη Γη και έχουν διάμετρο μεγαλύτερη από περίπου το ένα τρίτο ενός μιλίου.

Μέχρι στιγμής, 840 πιθανοί επικίνδυνοι αστεροειδείς έχουν ονομαστεί και χαρτογραφηθεί. Οι κομήτες είναι επίσης ένα θέμα ενδιαφέροντος, αλλά υπάρχουν τόσοι περισσότεροι αστεροειδείς, που συγκεντρώνουν τη μεγαλύτερη προσοχή.

Η εγγύτητα μιας 'κοντινής συνάντησης' είναι σχετική. Έχουν υπάρξει κοντινές συναντήσεις, αλλά μιλάμε για αποστάσεις πολλών χιλιάδων χιλιομέτρων από τη Γη. Κάποιοι μήνες είναι πιο δραστήριοι. Τον Απρίλιο του 2004, πέντε αστεροειδείς, ο καθένας μεγαλύτερος από 328 πόδια σε διάμετρο, πέρασαν σχετικά κοντά από τη Γη.

Πιθανότατα λοιπόν να μπορούμε να τους ανιχνεύσουμε. Τι θα γίνει όμως αν κάποιος από αυτούς έρθει κατευθείαν πάνω μας;

Οι επιστήμονες σήμερα λένε ότι έχουμε την τεχνολογία ώστε να αλλάξουμε ελαφρώς την τροχιά ενός δολοφόνου - αστεροειδή.

Η ανακάλυψη του Apophis το 2004, ενός αστεροειδή με διάμετρο 1200 πόδια ο οποίος φαίνεται ότι έχει τέτοια κατεύθυνση ώστε να συγκρουστεί με τη Γη το 2036, έκαναν τον Morrison και άλλους επιστήμονες να ζητήσουν την ανίχνευση μικρότερων αντικειμένων και ξεκίνησαν ένα πλάνο για την μετατόπιση ξεστρατισμένων αστεροειδών σε ασφαλείς τροχιές.

"Αυτό δεν αφορά την επιστήμη. Αυτό αφορά τη δημόσια ασφάλεια", είπε ο πρώην αστροναύτης Russell Schweickart, που θέλει τα Ηνωμένα Έθνη να λάβουν σοβαρά υπόψη τους την απειλή του αστεροειδή.

Πριν τρία χρόνια, οι επιστήμονες είπαν ότι υπάρχει μια πιθανότητα 2,7% να συγκρουστεί ο Apophis με τη Γη. Αυτή την ώρα, εκτιμούνε το ρίσκο της σύγκρουσης στα 1 προς 45.000. Το 2029, ο Apophis θα περάσει μέσα από μια 'αστρονομική κλειδαρότρυπα', ένα ακριβές σημείο στο διάστημα, όπου οι βαρυτικές δυνάμεις μπορούν να τον τοποθετήσουν σε τροχιά σύγκρουσης.

"Αυτό που μπορεί να κάνει ο Apophis είναι να καταστρέψει μια περιοχή στο μεγέθους της Αγγλίας ή της βόρειας Καλιφόρνιας", είπε ο Morrison.

Ο Jay Melosh, ένας γεωφυσικός στο Σεληνιακό και Πλανητικό Εργαστήριο του Πανεπιστημίου της Αριζόνα είπε ότι αν ο Apophis συγκρουστεί με τη Γη, θα μπορούσε να προκαλέσει μια έκρηξη 40 μεγατόνων, που είναι μια ισχύς περίπου οκτώ φορές μεγαλύτερη από την πιο δυνατή πυρηνική βόμβα που εξερράγη ποτέ.

Η έκρηξη θα δημιουργούσε έναν κρατήρα με πλάτος μεγαλύτερο από δύο μίλια και θα εξάλειφε κτίρια και γέφυρες σε μια ακτίνα 4 μιλίων.

Ο Melosh είπε ότι οτιδήποτε στην περιφέρεια την έκρηξης θα θαβόταν κάτω από 20 ίντσες συντριμμιών.

Το 1908 ένας αστεροειδής εξερράγη στον αέρα πάνω από την απομακρυσμένη Σιβηρία. Η έκρηξη των 10 μεγατόνων εξάλειψε κοπάδια ταράνδων, ισοπέδωσε δέντρα σε μια περιοχή 400 τετραγωνικών μιλίων και σύμφωνα με μια αναφορά, εκσφενδόνισε έναν άνθρωπο 60 μίλια μακριά.

Ανεξάρτητα από το πού θα χτυπήσει, αν χτυπήσει, ο Apophis είναι αρκετά μεγάλος ώστε να εξαπολύσει αρκετή σκόνη στον αέρα που θα ψυχράνει τον πλανήτη, προκαλώντας κλιματικές αλλαγές αρκετά σοβαρές, τόσο που να καταστραφούν αγροτικές καλλιέργειες και να κινδυνέψουν πολιτισμοί σε όλο τον κόσμο, είπε ο Melosh.

Και αν χτυπήσει τον ωκεανό, θα ενεργοποιήσει ένα τσουνάμι και θα στείλει αρκετό χλώριο και βρομίνη από ατμοποιημένο θαλάσσιο νερό, ώστε να καταστρέψει το στρώμα του όζοντος, είπε.

Για το λόγο αυτό οι ερευνητές της NASA και άλλοι εργάζονται με σκοπό να προσδιορίσουν πιθανούς δολοφόνους - αστεροειδείς εγκαίρως, είπε ο Edward Lu του Διαστημικού Κέντρου Johnson.

"Είναι δυνατό να σωθεί η Γη από μια απειλή σαν τον Apophis", δήλωσε.

Επιστήμη: τα 10 πιο υπέροχα πειράματα φυσικής που έγιναν ποτέ!



Το πείραμα του Γαλιλαίου με την πτώση αντικειμένων


Ο Robert P. Crease, μέλος του τμήματος φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης στο Stony Brook και ιστορικός στο Εθνικό Εργαστήριο του Brookhaven, είχε ζητήσει σε έναν αριθμό φυσικών επιστημόνων να κατονομάσουν τα πιο υπέροχα πειράματα όλων των εποχών. Με βάση το κείμενο του George Johnson που δημοσιεύτηκε στο New York Times θα δούμε στη συνέχεια τα 10 πειράματα που ήρθαν πρώτα σύμφωνα με την παραπάνω έρευνα.

Το πείραμα της διπλής σχισμής

Ο γάλλος φυσικός Louis de Broglie πρότεινε το 1924 ότι τα ηλεκτρόνια και άλλα τμήματα ύλης, τα οποία μέχρι τότε είχαν αντιμετωπιστεί μόνο ως υλικά σωματίδια, έχουν επίσης ιδιότητες κυμάτων όπως πλάτος και συχνότητα. Αργότερα (το 1927) η κυματική φύση των ηλεκτρονίων επαληθεύτηκε πειραματικά από τους C.J. Davisson και L.H. Germer στη Νέα Υόρκη και από τον G.P. Thomson στο Aberdeen της Σκοτίας.

Για να εξηγήσουν την υπόθεση αυτή οι φυσικοί συχνά χρησιμοποιούσαν ένα νοητικό πείραμα, στο οποίο το πείραμα του Young με τη διπλή σχισμή πραγματοποιείται με τη χρήση μίας δέσμης ηλεκτρονίων αντί για φωτόνια. Μία δέσμη ηλεκτρονίων προσκρούει σε ένα πέτασμα με δύο σχισμές από τις οποίες περνούνε τα ηλεκτρόνια και αποτυπώνονται σε μία επιφάνεια πίσω από το πέτασμα. Ακολουθώντας τους νόμους της κβαντομηχανικής η δέσμη των σωματιδίων θα χωριζόταν στα δύο και η σύνθεση των επιμέρους δεσμίδων θα αλληλεπιδρούσε με τέτοιο τρόπο, ώστε να σχηματιστεί το ίδιο σχήμα των φωτεινών και σκοτεινών λωρίδων, όπως γίνεται και με την περίπτωση που το πείραμα εκτελείται με μία φωτεινή δέσμη. Σύμφωνα με ένα άρθρο του Physics World, το 1961 ο Claus Jonsson του Tubingen πραγματοποίησε το πείραμα αυτό σε εργαστήριο.

Το πείραμα του Γαλιλαίου με την πτώση αντικειμένων

Στα τέλη του 1500 υπήρχε η κοινή πεποίθηση ότι τα βαρύτερα αντικείμενα πέφτουν πιο γρήγορα από τα ελαφρύτερα. Το είχε πει και ο Αριστοτέλης άλλωστε. Είναι εντυπωσιακό το πόσα χρόνια πέρασαν μέχρι να βρεθεί κάποιος που να αμφισβητήσει το παλιό αυτό δόγμα που προήλθε από την αρχαία Ελλάδα.

Ο Galileo Galilei που ήταν μαθηματικός στο πανεπιστήμιο της Πίζας, τόλμησε να αμφισβητήσει αυτήν την τόσο κοινή πεποίθηση. Η ιστορία έχει παραμείνει στην παράδοση της επιστήμης ως εξής: λέγεται ότι έριξε δύο διαφορετικού βάρους αντικείμενα από την κορφή του πύργου της Πίζας, δείχνοντας ότι έφτασαν στο έδαφος την ίδια χρονική στιγμή. Η αμφισβήτησή του στον Αριστοτέλη μπορεί να του στοίχισε τη δουλειά του, αλλά έδωσε το μήνυμα ότι αυτό που ορίζει ο κοινός νους μπορεί σε μία επανεξέτασή του να καταρρεύσει.

Το πείραμα του Milikan με τις σταγόνες του λαδιού

Το πείραμα των σταγόνων του λαδιού ήταν η πρώτη άμεση και πειστική μέτρηση του ηλεκτρικού φορτίου ενός ηλεκτρονίου. Έγινε το 1909 από τον αμερικανό φυσικό Robert A. Milikan. Χρησιμοποιώντας έναν ψεκαστήρα αρώματος ψέκασε σταγόνες λαδιού μέσα σε έναν διαφανή θάλαμο. Στην κορυφή και στη βάση του θαλάμου υπήρχαν μεταλλικές πλάκες συνδεδεμένες με μπαταρία δημιουργώντας έναν θετικό και έναν αρνητικό πόλο. Εφόσον κάθε σταγονίδιο λάμβανε ένα ελάχιστο φορτίο στατικού ηλεκτρισμού καθώς ταξίδευε στον αέρα, η ταχύτητα της κίνησής του μπορούσε να ελεγχθεί με αλλαγές της τάσης στις δύο πλάκες. Όταν ο χώρος μεταξύ των δύο πλακών ιονίζεται με ακτινοβολία, τα ηλεκτρόνια του αέρα κολλάνε στα σταγονίδια του λαδιού προσδίδοντάς τους αρνητικό φορτίου. Ο Milikan παρατήρησε πολλά σταγονίδια μεταβάλλοντας την τάση και ελέγχοντας το αποτέλεσμα. Μετά από πολλές επαναλήψεις συμπέρανε ότι το φορτίο μπορεί να λάβει μόνο κάποιες συγκεκριμένες τιμές. Οι μικρότερες από τις τιμές αυτές αντιστοιχούν στο φορτίο του ηλεκτρονίου.

Η ανάλυση του φωτός μέσω ενός πρίσματος από τον Νεύτωνα

Ο Isaac Newton γεννήθηκε τη χρονιά που πέθανε ο Γαλιλαίος. Αποφοίτησε από το κολέγιο Trinity του Cambridge το 1665 και στη συνέχεια παρέμεινε κλεισμένος στο σπίτι του για δύο χρόνια μέχρι να περάσει η επιδημία της πανώλης. Όλον αυτόν τον καιρό είχε πολλές ιδέες που τον απασχολούσαν.

Σύμφωνα με την κοινή γνώμη της τότε εποχής το λευκό φως ήταν η καθαρότερη μορφή φωτός, ενώ τα διάφορά χρώματά του αποτελούσαν κάποιο είδος αλλαγών που θεωρούσαν ότι είχε υποστεί το φως. Για να ελέγξει την υπόθεση αυτή ο Νεύτωνας κατηύθυνε μία ακτίνα ηλιακού φωτός σε ένα πρίσμα και ανακάλυψε ότι αναλύεται σε ένα φάσμα χρωμάτων στον τοίχο. Οι άνθρωποι εκείνης της εποχής γνώριζαν το φαινόμενο του ουράνιου τόξου αλλά το θεωρούσαν ως ενός είδους όμορφη ανωμαλία. Τελικά ο Νεύτωνας κατέληξε ότι τα θεμελιώδη χρώματα του φωτός είναι το κόκκινο, το πορτοκαλί, το κίτρινο, το πράσινο, το μπλε, το λουλακί και το βιολετί, καθώς και οι μεταξύ τους διαβαθμίσεις. Εκείνο που φαινόταν επιφανειακά τόσο απλό όπως μία ακτίνα φωτός, εάν το κοιτούσε κανείς σε μεγαλύτερο βάθος έκρυβε μία θαυμάσια πολυπλοκότητα.

Το πείραμα της συμβολής του φωτός από τον Young

Ο Νεύτωνας δεν είχε στα πάντα δίκιο. Μέσα από μία ποικιλία επιχειρημάτων κατάφερε να εγκαθιδρύσει στο επιστημονικό κατεστημένο την άποψη, ότι η φύση του φωτός είναι σωματιδιακή και όχι κυματική. Το 1803 ο Thomas Young, άγγλος γιατρός και φυσικός, πρότεινε ένα πείραμα. Έκανε μία τρύπα σε ένα παραθυρόφυλλο και το κάλυψε με ένα κομμάτι χαρτόνι στο οποίο είχε σχηματίσει μία μικρή τρύπα και ακολούθως χρησιμοποίησε έναν καθρέφτη για να εκτρέψει την ακτίνα φωτός που έμπαινε από την τρύπα αυτή. Στη συνέχεια πήρε μία λεπτή κάρτα και την τοποθέτησε με την κόψη της στη διαδρομή της ακτίνας, χωρίζοντάς την στα δύο. Το αποτέλεσμα ήταν μία σκιά που παρουσίαζε φωτεινές και σκοτεινές ζώνες, ένα φαινόμενο που θα μπορούσε να εξηγηθεί με την υπόθεση ότι οι δύο φωτεινές δέσμες αλληλεπιδρούσαν σαν κύματα. Οι φωτεινές περιοχές σχηματιζόντουσαν εκεί που οι δύο κορυφές των κυμάτων συνέπιπταν, ενδυναμώνοντας η μία την άλλη, ενώ οι σκοτεινές περιοχές σχηματιζόντουσαν εκεί που η κορφή του ενός κύματος συναντούσε τη βάση του άλλου με αποτέλεσμα να αλληλοεξουδετερωθούν.

Με το πέρασμα των χρόνων το πείραμα αυτό επαναλήφθηκε με μία κάρτα η οποία είχε δύο τρύπες ώστε να χωρίζει στα δύο τη φωτεινή δέσμη. Αυτά τα επονομαζόμενα 'πειράματα διπλής σχισμής' αποτέλεσαν το πρότυπο για τον καθορισμό της κυματικής κίνησης. Ένα θέμα που έμελλε να αποκτήσει εξέχουσα σημασία τον επόμενο αιώνα, όταν έκανε την εμφάνισή της η κβαντική θεωρία.

Το πείραμα του Cavendish για τη μέτρηση της σταθεράς της βαρύτητας

Το πείραμα αυτό έγινε τη χρονιά 1797-98 από τον άγγλο επιστήμονα Henry Cavendish. Χρησιμοποίησε μια συγκεκριμένη μέθοδο και χρησιμοποίησε τον εξοπλισμό που κατασκεύασε ο συμπατριώτης του γεωλόγος John Michell, ο οποίος πέθανε το 1793. Η πειραματική διάταξη αποτελούνταν από μία ράβδο που ήταν κρεμασμένη ισορροπώντας στο κέντρο της, στις άκρες υπήρχαν δύο μικρά μεταλλικά σφαιρικά βάρη, ενώ σε μικρή απόσταση από αυτά υπήρχαν δύο βαριές σφαίρες από μολύβι. Η έλξη που εφάρμοζαν τα ζεύγη των βαρών μεταξύ τους προκαλούσε μία ελαφριά περιστροφή της ράβδου, μέσω της οποίας μπόρεσε να γίνει ο πρώτος υπολογισμός της τιμής για τη βαρυτική σταθερά G. Το πείραμα αυτό είναι ευρέως γνωστό ως 'το ζύγισμα της Γης', γιατί ο καθορισμός του G επέτρεψε να υπολογιστεί η μάζα της γης.

Ο Ερατοσθένης και η μέτρηση της περιφέρειας της Γης

Στο Ασουάν, περίπου 800 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου, οι ηλιακές ακτίνες έπεφταν κάθετα το απόγευμα του θερινού ηλιοστασίου. Ο Ερατοσθένης (γεννήθηκε περίπου το 276 π.Χ.) πρόσεξε ότι την ίδια μέρα και ώρα στην Αλεξάνδρεια, το φως του ηλίου έπεφτε σε γωνία 7 μοιρών από την κατακόρυφο. Υπέθεσε πολύ σωστά ότι η απόσταση του ήλιου ήταν πολύ μεγάλη, ώστε οι ακτίνες του που φτάνουν στη γη καταλήγουν να είναι πρακτικά παράλληλες μεταξύ τους. Υπολογίζοντας την απόσταση μεταξύ του Ασουάν και της Αλεξάνδρειας μπόρεσε να μετρήσει την περιφέρεια της γης. Το ακριβές αποτέλεσμα των μετρήσεών του (που ήταν σε στάδια) είναι αμφίβολο και έτσι δεν είναι σίγουρη η ακρίβειά τους. Θεωρείται ότι ποικίλλει από 0,5 έως 17% σε σχέση με τις μετρήσεις που είναι αποδεκτές από τους σύγχρονους αστρονόμους.

Το πείραμα του Γαλιλαίου με τις σφαίρες που κυλάνε σε κεκλιμένα επίπεδα

Ο Γαλιλαίος συνέχισε να βελτιώνει τις ιδέες του σχετικά με την κίνηση των αντικειμένων. Πήρε μία επιφάνεια με μήκος περίπου 6 μέτρα και πλάτος 25 εκατοστά και σκάλισε στο κέντρο της ένα αυλάκι, όσο το δυνατόν πιο ίσιο και λείο. Το έγειρε ώστε να γίνει κεκλιμένο και άφησε να κυλήσουν μπρούτζινες σφαίρες διανύοντας διάφορες αποστάσεις, μετρώντας την κάθοδό τους με μία κλεψύδρα νερού. Σε κάθε κάθοδο μετρούσε το νερό που είχε τρέξει στην κλεψύδρα, το οποίο αντιστοιχούσε στο χρόνο που χρειάστηκε κάθε σφαίρα για να κυλήσει στην κεκλιμένη επιφάνεια, και σύγκρινε το αποτέλεσμα με την απόσταση που ταξίδεψε η σφαίρα.

Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη η ταχύτητα κάθε κυλιόμενης σφαίρας θα έπρεπε να είναι σταθερή και ο διπλασιασμός του χρόνου κύλισης θα σήμαινε και διπλασιασμό του διαστήματος που διάνυσε. Ο Γαλιλαίος με το παραπάνω πείραμα έδειξε ότι το διάστημα είναι ανάλογο του τετραγώνου του χρόνου. Εάν διπλασιαστεί ο χρόνος, η σφαίρα θα διανύσει τετραπλάσια απόσταση. Ο λόγος είναι ότι η σφαίρα επιταχύνεται από τη βαρύτητα.

Η ανακάλυψη του πυρήνα από τον Rutherford

Όταν ο Ernest Rutherford έκανε πειράματα για τη ραδιενέργεια στο πανεπιστήμιο του Manchester του 1911, υπήρχε η πεποίθηση ότι τα άτομα αποτελούνταν από συμπαγείς μάζες με θετικό ηλεκτρικό φορτίο, ενώ στο εσωτερικό τους κυκλοφορούσαν ηλεκτρόνια (το μοντέλο του 'σταφιδόψωμου'). Αλλά όταν αυτός και οι συνεργάτες του εκτόξευσαν μικρά θετικά φορτισμένα σωματίδια (σωματίδια Α) προς ένα λεπτό φύλο χρυσού, με έκπληξη παρατήρησαν ότι ένα μικρό ποσοστό από αυτά αναπήδησε προς τα πίσω. Σαν σφαίρες που αναπηδούν όταν τις εκτοξεύει κανείς προς ένα ζελέ. Ο Rutherford διαπίστωσε ότι στην πραγματικότητα τα άτομα δεν ήταν τόσο συμπαγή όπως πιστευόταν μέχρι τότε. Το μεγαλύτερο μέρος της μάζας θα έπρεπε να είναι συγκεντρωμένο σε έναν μικροσκοπικό πυρήνα, ενώ τα ηλεκτρόνια θα έπρεπε να κυκλοφορούν γύρω από αυτόν. Αν και έχουν υπάρξει τροποποιήσεις του μοντέλου αυτού από την κβαντική θεωρία, η εικόνα αυτή του ατόμου έχει διατηρηθεί μέχρι και σήμερα.

Το εκκρεμές του Φουκώ

Πριν από μερικά χρόνια μία ομάδα επιστημόνων άφησαν να αιωρηθεί ένα εκκρεμές επάνω από το Νότιο Πόλο και παρατήρησαν την κίνησή του, επαναλαμβάνοντας ένα διάσημο πείραμα που είχε γίνει στο Παρίσι το 1851. Χρησιμοποιώντας ένα ατσάλινο νήμα με μήκος 67 μέτρα, ο γάλλος επιστήμονας Jean Bernard Leon Foucault άφησε μία σιδερένια σφαίρα βάρους 28 κιλών να αιωρηθεί από τον θόλο του Πάνθεου, κινούμενη μπροστά και πίσω. Για να καταγράψει την κίνησή της, στερέωσε μια μικρή ράβδο στη σφαίρα, η οποία αποτύπωνε την τροχιά του εκκρεμούς σε μία επιφάνεια στρωμένη με άμμο, στο έδαφος κάτω από τη σφαίρα.

Το κοινό παρατηρούσε με έκπληξη το εκκρεμές να κάνει μία κυκλική κίνηση, πράγμα που μπορούσε να διαπιστωθεί από τις ελαφρώς διαφορετικές γραμμές που αποτύπωνε στην άμμο η σφαίρα σε κάθε κίνησή της. Στην πραγματικότητα, η κυκλική κίνηση συνέβαινε στο πάτωμα του Πάνθεου και με αυτόν τον τρόπο ο Φουκώ κατάφερε να δείξει ότι η γη γυρίζει γύρω από τον άξονά της. Στο γεωγραφικό πλάτος που αντιστοιχεί στο Παρίσι, το εκκρεμές συμπλήρωνε έναν πλήρη κύκλο κάθε 30 ώρες, ενώ στο νότιο ημισφαίριο η κίνησή του θα ήταν αντίστροφη από την φορά των δεικτών του ρολογιού. Στον ισημερινό δε θα έκανε καμία κυκλική κίνηση. Στο Νότιο Πόλο η περίοδος μιας πλήρους περιστροφής της τροχιάς του εκκρεμούς διαπιστώθηκε ότι ήταν 24 ώρες.

Επιστήμονες διαφωνούν: ξεκίνησε η ζωή σε έναν κομήτη;

Διαφωνία σχετικά με την υπόθεση της ονομαζόμενης 'Πανσπερμίας'




Σύμφωνα με μία έρευνα, είναι πλέον σχεδόν σίγουρο ότι η ζωή έχει ξεκινήσει στο διάστημα και συγκεκριμένα στα βάθη των κομητών κι όχι στη γη. Ο Chandra Wickramasinghe, αστροβιολόγος στο πανεπιστήμιο του Cardiff στη Μεγάλη Βρετανία, και η ομάδα του υποστηρίζουν ότι σύμφωνα με τους υπολογισμούς τους, είναι ένα τρισεκατομμύριο τρισεκατομμυρίων φορές πιο πιθανό να έχει ξεκινήσει η ζωή από το κέντρο ενός κομήτη, παρά από τη γη.

"Οι κομήτες και η θερμή υγρή λάσπη που βρίσκεται σ' αυτούς αποτελούν συνθήκες κάτω από τις οποίες τα οργανικά μόρια μπορούν να μετατραπούν σε ζωντανές δομές", δηλώνει ο Wickramasinghe. "Αυτού του είδους οι μετατροπές είναι πολύ πιο πιθανό να γίνουν σε κάποιον κομήτη που βρίσκεται κάπου στο διάστημα, παρά σε μια μικρή λιμνούλα κάπου στη γη". Τα ευρήματα του Wickramasinghe και της ομάδας του θα δημοσιευθούν σε επόμενο τεύχος του International Journal of Astrobiology.

Αλλά ενώ οι περισσότεροι επιστήμονες είναι διατεθειμένοι να δεχτούνε ότι κομήτες που έχουν πέσει στη γη, έχουν μεταφέρει σ' αυτή κάποια στοιχεία που ήταν απαραίτητα για τη δημιουργία της ζωής, οι επικριτές της θεωρίας αυτής επιμένουν πως η πρόταση του Wickramasinghe σχετικά με την γέννηση της ζωής σε κάποιους κομήτες οι οποίοι προσέκρουσαν στο παρελθόν στη γη, μια θεωρία που λέγεται 'Πανσπερμία', είναι εντελώς θεωρητική καθώς στερείται αποδείξεων.

"Μου φαίνεται σαν τα συμπεράσματά τους να βασίζονται σε μία σειρά θεωρητικών υποθέσεων, καμία από τις οποίες δεν είναι βασισμένη σε επαρκείς αποδείξεις. Είναι μια θεωρία που χτίστηκε στον αέρα και που δεν είναι στερεωμένη σε επιστημονικές πραγματικότητες", δηλώνει ο David Morrison, κορυφαίος επιστήμονας στο ερευνητικό κέντρο της ΝΑΣΑ στο Moffett Field.

Θεωρητικολογία

Η ιδέα του Wickramasinghe και των συνεργατών του βασίζεται στην υπόθεση ότι οι κομήτες είναι γεμάτοι με πορώδη λάσπη, μέσα στην οποία μπορεί να κρατηθεί νερό σε υγρή μορφή για πολλούς αιώνες. Σύμφωνα με τον Morrison, αποστολές σε κομήτες όπως η Deep Impact (η Deep Impact ήταν η πρώτη ερευνητική αποστολή της NASA το Νοέμβριο του 1999 και είχε σκοπό να εξετάσει το εσωτερικό ενός κομήτη) έχουν βρει αποδείξεις για μία ποικιλία εστέρων που βρίσκονται στο εσωτερικό κομητών, αλλά όχι για λάσπη καθεαυτή. "Η υπόθεση ότι η γη έχει πολύ λίγη λάσπη, ενώ οι κομήτες είναι γεμάτοι από αυτή, αποτελεί το κλειδί του επιχειρήματός τους και αποτελεί μία θεωρητικολογία" λέει ο Morrison.

Αποτελεί επίσης ένα ανοιχτό ερώτημα, το εάν οι κομήτες περιέχουν πράγματι νερό σε υγρή μορφή στο εσωτερικό τους και εάν υπάρχουν κομήτες και σε άλλα συστήματα, ή τουλάχιστον κομήτες με λάσπη ή κομήτες που κουβαλούν μαζί τους ζωή.

"Δεν έχουν ακόμα ανακαλυφθεί κομήτες που να περιφέρονται γύρω από άλλα άστρα" συμπλήρωσε ο Morrison.

Ο Paul Falkowski, βιοχημικός στο Πανεπιστήμιο Rutgers του New Jersey διαφωνεί επίσης με το σκεπτικό ότι η προέλευση της ζωής μπορεί να διαπιστωθεί μέσω κάποιων απλών υπολογισμών. "Αυτού του είδους τα πράγματα βασίζονται στις αρχικές παραδοχές που γίνονται στο σκεπτικό μιας υπόθεσης. Υπάρχουν πολλά παράξενα πράγματα που δε γνωρίζουμε, στην ουσία μπορούμε να μιλήσουμε μόνο για το δικό μας πλανήτη, έτσι καθετί άλλο μοιάζει σαν ένα παιχνίδι".

Η απειλή της κοσμικής ακτινοβολίας

Πρόσφατες έρευνες του Falkowski και της ομάδας του προτείνουν ότι η επιβίωση θα ήταν πολύ δύσκολη σε μη προστατευόμενα περιβάλλοντα όπως μέσα στο βαθύ διάστημα, όπου κυκλοφορούν οι κομήτες. Σε έρευνα που έχει δημοσιευθεί λεπτομερειακώς πρόσφατα σε τεύχος περιοδικού που εκδίδει η National Academy of Sciences, η ομάδα του Falkowski ανέκτησε υπερβολικά αλλοιωμένο μικροβιακό DNA από πάγο της Ανταρκτικής με ηλικία 1,1 εκατομμυρίων χρόνων. Με άλλα λόγια, κάθε 1,1 εκατομμύρια χρόνια το μισό του DNA εξαφανίζεται.

Οι ερευνητές λένε ότι για την αλλοίωση αυτή ενοχοποιείται η κοσμική ακτινοβολία και σκέφτονται ότι το DNA ή οποιοδήποτε άλλο περίπλοκο οργανικό μόριο θα δυσκολευόταν πάρα πολύ για να επιβιώσει επί μακρόν στο διάστημα, όπου τα επίπεδα της ακτινοβολίας είναι πολύ πιο υψηλά από αυτά της γης.

"Η ροή της ακτινοβολίας στην επιφάνεια αυτού του πλανήτη είναι ένα δέκατο ως ένα εκατοστό από αυτή που υπάρχει στο διάστημα", είπε ο Falkowski στο SPACE.com

"Έτσι όταν πρόκειται για περιπτώσεις όπου δεν υπάρχει επαρκές μαγνητικό πεδίο για να το προστατέψει από την κοσμική ακτινοβολία, ο βαθμός καταστροφής του DNA θα είναι υπερβολικά υψηλός".

Η ομάδα του Falkowski εκτιμά ότι το DNA θα μπορούσε να επιβιώσει μόνο μερικές εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια στο διάστημα, αποκλείοντας ουσιαστικά την διαστρική γονιμοποίηση με ζωή από κομήτες, όπως επίσης αποκλείοντας και τη δυνατότητα για επιβίωση στο διάστημα, για πολύ μεγάλη διάρκεια χρόνου.

Η τρελή φυσική των καρτούν!

Οι νόμοι της φυσικής των καρτούν





Ο κόσμος των καρτούν έχει τους δικούς του φυσικούς νόμους. Όσα θεωρούμε δεδομένα για τον χώρο, τη βαρύτητα, την ταχύτητα, δεν ισχύουν εδώ. Είναι ένας κόσμος που σταθερές όπως αυτή της βαρύτητας ή του Πλανκ παίζουν περίεργα παιχνίδια και όπου οι διαθέσεις των χαρακτήρων μπορούν να μεταμορφώσουν τον κόσμο κατά τη βούλησή τους.


Κάθε σώμα που αιωρείται στο κενό θα παραμείνει αιωρούμενο μέχρι τη στιγμή που θα συνειδητοποιήσει την κατάστασή του

Ο Daffy Duck συνεχίζει να τρέχει απομακρυνόμενος από την άκρη ενός γκρεμού, περιμένοντας ότι κάτω από τα πόδια του βρίσκεται στέρεο έδαφος. Για μια στιγμή κοντοστέκεται, χαζεύει ανέμελος τριγύρω, μέχρι που αποφασίζει να κοιτάξει κάτω: αυτήν ακριβώς τη στιγμή είναι, που η γνωστή παγκόσμια αρχή των 9,7 μέτρων ανά τετραγωνικό δευτερόλεπτο αναλαμβάνει την τύχη του...

Κάθε σώμα που βρίσκεται σε κίνηση τείνει να διατηρήσει την κινητική του κατάσταση, μέχρι την αιφνίδια μεσολάβηση στερεής ύλης

Είτε έχουν εκτοξευθεί από ένα κανόνι, είτε τρέχουν βγάζοντας φωτιές στα πόδια τους, τα καρτούν είναι τόσο απόλυτα στην κίνησή τους, που μόνο ένας τηλεφωνικός στύλος ή ένας τεράστιος ογκόλιθος μπορεί να σταματήσει την τρελή τους πορεία.

Κάθε σώμα που διαπερνά στερεή ύλη θα αφήσει πίσω του άνοιγμα που θα αντιστοιχεί στο ακριβές περίγραμμά του

Καλείται επίσης 'το περιγραμματικό πέρασμα'. Εξαιρετικά ειδικευμένοι στο παραπάνω φαινόμενο είναι τα θύματα εκρήξεων εξ επαφής, καθώς και οι γνωστοί 'ριψοκινδυνόδειλοι' που σπεύδουν να δραπετεύσουν από τον κίνδυνο με τέτοια σφοδρότητα, ώστε διαπερνούν τον παρεμβαλλόμενο τοίχο του σπιτιού ή ακόμα και του κάστρου όπου βρίσκονται, αφήνοντας πίσω τους μία τρύπα με σχήμα που αντιστοιχεί στο ακριβές περίγραμμα του σώματός τους. Η παρουσία τεράτων ή συζύγων συχνά αποτελεί καταλύτη για την εν λόγω αντίδραση.

Ο χρόνος που απαιτείται για την πτώση ενός αντικειμένου από τον 20ο όροφο είναι ίσος ή μεγαλύτερος από τον χρόνο που απαιτείται από τον υπαίτιο της ρήψης, για να κατέβει από τις σκάλες 20 ορόφους ώστε να περισώσει το αντικείμενο χωρίς να σπάσει

Κατά κανόνα η αξία τέτοιων αντικειμένων είναι αναπόφευκτα ανεκτίμητη, όπως επίσης αναπόφευκτα αποτυχής είναι και η προσπάθεια διάσωσής τους.

Όλοι οι νόμοι της βαρύτητας ακυρώνονται εάν μεσολαβήσει ο φόβος

Δυνάμεις που ενυπάρχουν στα περισσότερα σώματα μπορούν να ενεργοποιηθούν αιφνιδίως ώστε να απομακρυνθούν άμεσα και ταχύτατα από την επιφάνεια της γης. Ένας τρομακτικός θόρυβος ή η υποψία εχθρικού ήχου θα προκαλέσει ανοδικού τύπου κίνηση, συνήθως με κατεύθυνση τον κοντινότερο πολυέλαιο, το υψηλότερο σημείο ενός δέντρου, ή την κορφή ενός κονταριού. Παρομοίως, τα πέλματα εκείνου που τρέχει, ή οι ρόδες ενός οχήματος που κινείται με μεγάλη ταχύτητα δεν είναι απαραίτητο να έρχονται σε επαφή με το έδαφος, ιδιαιτέρως όταν συγχρόνως πετάνε.

Όσο αυξάνεται η ταχύτητα ή η ένταση, τα αντικείμενα μπορούν να βρίσκονται συγχρόνως σε περισσότερα από ένα σημεία του χώρου

Αυτό το φαινόμενο παρατηρείται συχνά σε καυγάδες όπου οι εμπλεκόμενοι χρησιμοποιούν νύχια και δόντια, στους οποίους το κεφάλι οποιουδήποτε από τους εμπλεκόμενους μπορεί να ξεπροβάλει από το σύννεφο του καυγά και να περιεργαστεί το χώρο. Συνήθως το κεφάλι αυτό ξεπροβάλλει ταυτόχρονα από διάφορα σημεία του αναφερόμενου σύννεφου. Η συγκεκριμένη 'κβαντικού τύπου' ενέργεια είναι επίσης συχνή σε σώματα τα οποία επιταχύνονται απότομα ή διακόπτεται απότομα η κίνησή τους. Εάν πρόκειται για κάποιον εξαιρετικά εκκεντρικό χαρακτήρα, υπάρχει η δυνατότητα του αυτο-πολλαπλασιασμού του μόνο εάν βρεθεί σε υπερβολικά υψηλές ταχύτητες, που για να τις επιτύχει εκσφενδονίζεται και αναπηδά από τον ένα τοίχο στον άλλο, ώστε να επιτευχθεί η απαιτούμενη επιτάχυνση.

Κάποια σώματα έχουν τη δυνατότητα να περάσουν μέσα από συμπαγείς τοίχους στους οποίους είναι ζωγραφισμένα περάσματα σε τούνελ, ενώ άλλα σώματα δεν την έχουν

Αυτή η μυστηριώδης επιλεκτική χωροστρέβλωση παρουσιάζει συγκεκριμένα μοτίβα: εάν κάποιος ζωγραφίσει στον τοίχο ένα πέρασμα με σκοπό να ξεγελάσει τον αντίπαλό του, ο αντίπαλος προς μεγάλη έκπληξη του ζωγράφου, κατορθώνει να περάσει μέσα από το πέρασμα.
Ο ζωγράφος όμως συντρίβεται στον τοίχο εάν αποφασίσει να ακολουθήσει τον αντίπαλό του στο πέρασμα. Στην πραγματικότητα, το παραπάνω είναι ένα ζήτημα που αφορά την τέχνη κι όχι την επιστήμη!

Οποιαδήποτε βίαια μεταβολή του σχήματος μιας γάτας είναι προσωρινή

Οι γάτες στα καρτούν έχουν πολύ περισσότερες ζωές από τις παραδοσιακά κοινώς γνωστές εννέα, που έχουν οι κανονικές γάτες. Μπορούν να διαμελιστούν, να συμπιεστούν, να στρεβλωθούν, να διπλωθούν σε μορφή ακορντεόν, να επιμηκυνθούν, να αποσυναρμολογηθούν, αλλά ποτέ δεν μπορούν να εξοντωθούν. Μετά από μερικές στιγμές που βλεφαρίζουν γεμάτες αυτολύπηση, ξαναφουσκώνουν, επανακτούν το φυσιολογικό τους μήκος και σχήμα, ανασταίνονται ή γίνονται και πάλι συμπαγείς.

Συνέπεια: μία γάτα μπορεί να πάρει εύκολα το σχήμα οποιουδήποτε δοχείου που χρησιμεύει για τη μεταφορά της.

Οποιοδήποτε αντικείμενο ή ζωντανό ον πέφτει γρηγορότερα από ένα αμόνι

Για κάθε εκδίκηση υπάρχει μία ίσου μέτρου και αντίθετης φοράς αντεκδίκηση

Αυτός είναι ο μοναδικός νόμος των καρτούν που ισχύει και στον κανονικό κόσμο. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, χρειαζόμαστε την παρηγοριά που προσφέρεται όταν το βλέπουμε να συμβαίνει και σε μία πάπια καρτούν.

Ένα αιχμηρό αντικείμενο θα προκαλέσει σε κάθε σώμα ευθύγραμμη και κατακόρυφη κίνηση προς τα πάνω

Όταν κάποιος χαρακτήρας καρτούν τρυπηθεί (συνήθως στα οπίσθια) με ένα αιχμηρό αντικείμενο (συνήθως καρφίτσα), το σώμα του θα αψηφήσει τη βαρύτητα και θα εκτιναχθεί με υπερβολικά μεγάλη ταχύτητα προς τα πάνω.

Οι νόμοι που ισχύουν για τη μονιμότητα των αντικειμένων αναιρούνται από 'cool' χαρακτήρες

Χαρακτήρες που είναι από τη φύση τους άνετοι, μπορούν να προκαλέσουν με τη θέλησή τους την εμφάνιση αντικειμένων από το πουθενά. Για παράδειγμα, το 'μπιπ-μπιπ' μπορεί να υλοποιήσει σήματα κυκλοφορίας που εκφράζουν τις σκέψεις του χωρίς να χρειαστεί να μιλήσει.

Πυροβόλα όπλα δεν μπορούν να προκαλέσουν θανατηφόρους τραυματισμούς

Μετατρέπουν μόνο προσωρινά τα θύματα σε μια μαύρη μάζα καπνών.

Η επίδραση της βαρύτητας μεταδίδεται κατά μήκος ενός σώματος μέσω αργών κυμάτων

Η επίδραση των κυμάτων αυτών μπορεί να διαπιστωθεί εάν παρατηρήσει κανείς τη συμπεριφορά ενός σκύλου καθώς πέφτει από ψηλά: στην αρχή θα πέσουν τα πέλματά του, προκαλώντας την επιμήκυνση των ποδιών του. Καθώς το βαρυτικό κύμα ανεβαίνει προς τα πάνω, αρχίζει η πτώση του σώματος ενώ ο αυχένας επιμηκύνεται. Στο τέλος αφού ακολουθήσει την πτώση και το κεφάλι, η τάση θα αρχίσει να μειώνεται ωσότου ο σκύλος επανακτήσει τις φυσιολογικές του αναλογίες. Αυτήν ακριβώς τη στιγμή θα έχει φτάσει και στο έδαφος.

Αυτόματη δημιουργία δυναμίτιδας σε ειδικές περιστάσεις

Τα κβάντα της δυναμίτιδας που δημιουργούνται είναι αρκετά μεγάλα (έχουν το μέγεθος ράβδου) και είναι εξαιρετικά ασταθή (μπορούν να εκραγούν οποιαδήποτε στιγμή). Τέτοια κβάντα δυναμίτιδας μπορούν να υλοποιηθούν μέσω ψυχικών δυνάμεων και μπορούν επίσης να αντικαταστήσουν κβάντα προτάσεων, υποδηλώνοντας εξέχουσα δυσαρέσκεια.

Ποιο είναι το κλειδί της Ελευθερίας;

Ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα της ζωής είναι η αίσθηση της ελευθερίας και μαζί μ’ αυτήν, η αίσθηση της σκλαβιάς. Τελικά, ο σκοπός μας είναι να βιώσουμε την ελευθερία αλλά για να την κατανοήσουμε θα πρέπει προηγουμένως να έχουμε καταλάβει τι είναι η σκλαβιά. Τι σημαίνει να είναι κάποιος ελεύθερος και τι να είναι υποδουλωμένος; Το να είσαι υποδουλωμένος σημαίνει να είσαι περιορισμένος στην Χ ή στην Ψ επιλογή, έχοντας χάσει την δυνατότητα να διαλέξεις από ένα άπειρο σύνολο επιλογών.


Ποιο είναι το πεδίο της υποδούλωσης;

Η υποδούλωση εντοπίζεται μέσα στα δικά μας όρια, στις δικές μας απόψεις και στις κατά συνθήκη αντιδράσεις μας. Τα όρια κι οι πεποιθήσεις δεν είναι τίποτα άλλο παρά ιδέες κι αντιλήψεις στις οποίες έχουμε παραδοθεί και τις οποίες έχουμε αποδεχθεί ως αληθινές. Κι όταν αυτές είναι άκαμπτες και κρυσταλλωμένες σαν το τσιμέντο, δε μπορούμε να δούμε πέρα από αυτές. Γίνονται οι τοίχοι της φυλακής που αναμφίβολα δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι γύρω μας.

Ελευθερία είναι η δύναμη του να σκεφτόμαστε ή να δρούμε χωρίς περιορισμούς, η ικανότητα της εφαρμογής μιας επιλογής.

Παγιδευόμαστε σε σκέψεις όπως παγιδεύονται οι μύγες στον ιστό της αράχνης. Είμαστε ταυτόχρονα κι η αράχνη κι η μύγα, περιπλέκοντας τον εαυτό μας στον δικό μας ιστό. Όλη μας η ζωή αλλά κι οι ζωές των άλλων στοιβάζονται μέσα μας σαν αποτυπώματα ή τμήματα ενέργειας, τα οποία πυροδοτούνται από κάποιες λέξεις ή καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε, καθώς κι από κοινωνικές σχέσεις. Έχουμε εθιστεί να ερμηνεύουμε τις εμπειρίες μας με δεδομένο τρόπο κι αυτό καθορίζει το πως αντιδρούμε σ' αυτές. Οπότε κάθε είδους υποδούλωση που βιώνουμε είναι στην πραγματικότητα η φυλακή που δημιουργείται από τον δικό μας εθισμό.

Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν όλη τους την ζωή υποδουλωμένοι. Είναι ένα 'πακέτο' που αποτελείται από νεύρα και καθ' έξην αντιδράσεις, το οποίο συνεχώς πυροδοτείται από άλλους ανθρώπους κι από συνθήκες που οδηγούν σε εντελώς αναμενόμενα αποτελέσματα. Για να απελευθερωθούμε από τα δεσμά μας, θα πρέπει να αφήσουμε κατά μέρος τις καθ' έξην αντιδράσεις μας. Να υπερβούμε τα όρια μας και να βιώσουμε αυτό που δεν έχει όρια.

Τι είναι η ελευθερία; Η ελευθερία προέρχεται από την εμπειρική γνώση της αληθινής φύσης, η οποία είναι ελεύθερη. Μπορεί να προέλθει επίσης με το να ανακαλύψουμε ότι η αληθινή ουσία είναι το ευχάριστο πεδίο της απεριόριστης συνειδητότητας που διέπει καθετί που έχει δημιουργηθεί. Για να βιώσουμε την αληθινή μας ουσία θα πρέπει απλά να 'είμαστε'. Τότε είμαστε ελεύθεροι. Σε αυτό το στάδιο ελευθερίας κατανοούμε ότι η ζωή είναι η ουσιώδης συνύπαρξη όλων των αντιθετικών ζευγών. Μπορούμε να βιώσουμε χαρά ή μπορεί να βιώσουμε πόνο και να υποφέρουμε, χωρίς όμως να προσκολληθούμε στην χαρά ή να κουλουριαστούμε από τον φόβο μας μήπως πονέσουμε. Όταν ελευθερωνόμαστε χάνουμε τον φόβο μας για τον θάνατο επειδή η πεποίθηση μας για τη θνητότητα είναι απλά ένα ξόρκι που έχουμε κάνει στον εαυτό μας.

Πίσω από τη μάσκα της θνητότητας βρίσκεται το πεδίο της αθανασίας. Ο αληθινός μας εαυτός είναι αθάνατος κι είναι πέρα από τη γέννηση και τον θάνατο. Ο αληθινός μας εαυτός δεν είναι το εγώ μας, που είναι περιορισμένο στο χρόνο, αλλά το πνεύμα μας που είναι άχρονο. Όταν το αντιληφθούμε αυτό, μπορούμε να αναγνωρίσουμε το πνεύμα μας και να ελευθερωθούμε από κάθε περιορισμό, συμπεριλαμβανομένου και του περιορισμού που νιώθουμε ότι είμαστε προσωπικότητες, παγιδευμένες σε ένα σώμα για το υπόλοιπο διάστημα της ζωής μας. Θα είμαστε η πηγή του σώματος και της νόησης ταυτόχρονα και δεν θα μας αγγίζει αυτός ο κόσμος των μεταβολών επειδή θα γνωρίζουμε ότι είμαστε η αμετάβλητη ουσία της αγνής συνειδητότητας.

Αυτό που είναι περιορισμένο χρονικά έρχεται και φεύγει, ενώ αυτό που είναι άχρονο υπάρχει για πάντα.

Το χρονικά περιορισμένο είναι το γνωστό, ενώ το άχρονο είναι το πρωτόγνωρα άγνωστο. Στον εθισμό μας με το πρώτο έχουμε προβάλλει μια πραγματικότητα στην οποία επικρατεί η χωριστικότητα κι ο πόνος. Ζούμε μέσα σε μια επιλεγμένη ψευδαίσθηση όπου είμαστε υποδουλωμένοι και δέσμιοι των ίδιων μας των προβολών. Το παρελθόν και το μέλλον υπάρχουν μόνο στην φαντασία μας, ενώ η πραγματικότητα βρίσκεται στο τώρα. Τα μαρτύρια είναι στην φαντασία μας, ενώ η ελευθερία υπάρχει στην πραγματικότητα. Πίσω από όλα αυτά τα εμπόδια για την ελευθερία υπάρχει ένας κόσμος απαλλαγμένος από όλες τις προβολές που είναι ο κόσμος της απεριόριστης συνειδητότητας. Κι αυτός ο κόσμος υφίσταται στον αιώνιο χρόνο.

Δεν υπήρξε ποτέ κάποια στιγμή που η ζωή μας δεν ήταν αυτός ο χρόνος και δεν θα υπάρξει ποτέ κάποια στιγμή που η ζωή μας δεν θα ανήκει σε αυτόν τον χρόνο. Είναι αδύνατο να ασχοληθούμε με κάτι το οποίο δεν υπάρχει σε αυτόν τον αιώνιο χρόνο. Εάν αναμένουμε αυτή την αιώνια στιγμή, τότε θα αναμένουμε αυτό που είναι αιώνιο, άχρονο, ανεπηρέαστο από το πέρασμα των χρόνων και αυθεντικό.

Όταν ζούμε στο εδώ και τώρα, αντιλαμβανόμαστε ότι ο αληθινός μας εαυτός περιδιαβαίνει το άχρονο, την αιώνια στιγμή. Δεν επιθυμούμε πλέον να ζούμε στην ανάμνηση του παρελθόντος ή στις φαντασιώσεις για το μέλλον. Θέλουμε να ζήσουμε στο παρόν και να εξασκηθούμε στην δύναμη και στην ελευθερία των επιλογών μας. Ο σκοπός του να ζούμε στην ελευθερία είναι να απολαμβάνουμε τις επιλογές που κάνουμε σε κάθε στιγμή στο παρόν που φέρνει επιτυχία.

Κάποιοι άνθρωποι με ρώτησαν: "Ο κόσμος αυτός είναι κόσμος ελεύθερης βούλησης ή ντετερμινιστικός;" Ο κόσμος είναι ταυτόχρονα και ντετερμινιστικός και ελεύθερης βούλησης. Εάν το έχουμε αυτό υπόψη μας κι έχουμε απαλλαχθεί από διάφορους περιορισμούς, τότε έχουμε ελεύθερη βούληση και ζούμε ελεύθερα. Όταν το αγνοούμε αυτό και ζούμε με συνθήκες, τότε δεν έχουμε ελεύθερη βούληση κι ο κόσμος μας είναι ντετερμινιστικός.

Το παρόν είναι η στιγμή της επιλογής και της ερμηνείας. Οι τωρινές μας επιλογές δημιουργούν τις εξωτερικές καταστάσεις που βιώνουμε αυτήν τη στιγμή. Οι τωρινές μας ερμηνείες δημιουργούν τις εσωτερικές καταστάσεις που βιώνουμε στο παρόν. Και λόγω του ότι ο 'εξωτερικός' μας κόσμος είναι μια αντανάκλαση του 'εσωτερικού' μας κόσμου, οι επιλογές μας κι οι ερμηνείες αλληλεπιδρούν και διαιωνίζουν οι μεν τις δε. Δεν είμαστε ούτε το ένα ούτε το άλλο, είμαστε η πηγή και των δύο. Εάν κατανοήσουμε τις επιλογές μας και τις ερμηνείες που τους κάνουμε, τότε θα αρχίσουμε να βιώνουμε την ελευθερία των επιλογών.

Για αυτόν τον λόγο, το κλειδί της ελευθερίας είναι να γίνουμε η προσωποποίηση της ίδιας της σιωπηλής παρατήρησης που είναι πανταχού παρούσα και παρατηρεί τα πάντα. Η σιωπηλή παρατήρηση είναι η ίδια η συνειδητότητα. Η συνειδητότητα, έχοντας συνείδηση της φύσης της, είναι παρουσία, βαθιά σοφία κι ειρήνη. Όταν είμαστε ελεύθεροι είμαστε σε επικοινωνία με τον εσώτερο εαυτό μας κι όχι με την προβολή του εαυτού μας. Και μέσα σ' αυτή την ελευθερία βρίσκεται η ικανότητα να δίνουμε αυθόρμητα την προσοχή μας στις επιλογές εκείνες που θα φέρουν χαρά σ' εμάς αλλά και στους άλλους επίσης.

Επιθανάτια εξομολόγηση επαναφέρει τη θεωρία για τους εξωγήινους του Roswell!

Η συγκεκριμένη φωτογραφία θεωρείται ότι απεικονίζει έναν από τους εξωγήινους του Roswell

Ακριβώς πριν από 60 χρόνια, ένα ελαφρύ αεροσκάφος πετούσε πάνω από τα όρη Cascade στην Ουάσινγκτον, σε ύψος περίπου 3.000 μέτρων. Ξαφνικά, μία εκτυφλωτική λάμψη φώτισε όλο το αεροσκάφος. Η ορατότητα ήταν καλή και καθώς ο πιλότος Kenneth Arnold εξέτασε τον ουρανό για να βρει την πηγή του φωτός, είδε μία ομάδα από εννέα λαμπερά μεταλλικά αντικείμενα που πετούσαν με ταχύτητα, η οποία σύμφωνα με τους υπολογισμούς του θα πρέπει να ήταν περίπου 2.600 χιλιόμετρα την ώρα (ταχύτητα που είναι περίπου 3 φορές μεγαλύτερη από την μέγιστη ταχύτητα που είχε επιτευχθεί από οποιοδήποτε ταχύ αεροσκάφος εκείνη την εποχή).

Σύντομα, παρόμοιες αναφορές άρχισαν να ξεπηδούν από περιοχές ολόκληρης της Αμερικής. Αυτή δεν ήταν μόνο η πρώτη στον κόσμο μαζική θέαση UFO, αλλά η γέννηση ενός φαινομένου που μέχρι σήμερα προκαλεί μία ασυνήθιστη γοητεία.

Οι στρατιωτικές αρχές εξέδωσαν μία ανακοίνωση στον τύπο η οποία άρχιζε ως εξής: "οι πολλαπλές φήμες που αφορούν ιπτάμενους δίσκους συνάντησαν χθες την πραγματικότητα, όταν ο αξιωματικός της 509ης βομβιστικής ομάδας της 8ης αεροπορικής δύναμης του πολεμικού αεροπορικού πεδίου στο Roswell, στάθηκε αρκετά τυχερός ώστε να θέσει στην κατοχή του έναν δίσκο".

Οι επικεφαλίδες στα πρωτοσέλιδα έγραφαν: "Σύλληψη ιπτάμενου δίσκου από την πολεμική αεροπορία".

Ωστόσο, μόλις 24 ώρες αργότερα, ο στρατός άλλαξε την ιστορία και ισχυρίστηκε ότι το αντικείμενο που στην αρχή νόμισαν ότι αποτελούσε 'ιπτάμενο δίσκο', ήταν στην πραγματικότητα ένα μετεωρολογικό μπαλόνι που συντρίφθηκε σε ένα αγρόκτημα της περιοχής.

Ο μάρτυρας κλειδί ήταν ο σμηναγός Jesse Marcel, ο οποίος είχε μεταβεί στο αγρόκτημα για να ανακτήσει τα συντρίμμια. Περιέγραψε το μεταλλικό αντικείμενο ως έναν πολύ λεπτό δίσκο, που ήταν υπερβολικά σκληρός. Ήταν ελαφρύ σαν ξύλο τύπου 'μπάλσα', αλλά δεν μπορούσε να κοπεί ή να καεί.

Εκπληκτικό νέο

Στα μέσα του περασμένου καλοκαιριού (2007) βγήκε στην επιφάνεια ένα εκπληκτικό νέο, ικανό να ανατρέψει και να ξαναζωντανέψει το μυστήριο του Roswell.

Ο πλωτάρχης Walter Haut ήταν το 1947 αξιωματικός δημοσίων σχέσεων στην βάση του Roswell και επίσης ήταν ο άνθρωπος που έδωσε στη δημοσιότητα τις πρωτότυπες διαδοχικές δηλώσεις τύπου που ακολούθησαν την πτώση του αντικειμένου, κάτω από τις οδηγίες του διοικητή της βάσης, συνταγματάρχη William Blanchard.

Ο Haut πέθανε τον περασμένο χρόνο, αλλά άφησε μία ένορκη κατάθεση με την εντολή να ανοιχθεί μόνο μετά το θάνατό του. Στα μέσα του καλοκαιριού το κείμενο ανακοινώθηκε και αποκαλύπτει ότι ο ισχυρισμός για το μετεωρολογικό μπαλόνι αποτελούσε μία ιστορία κάλυψης και πως το πραγματικό αντικείμενο ανακτήθηκε από τον στρατό και αποθηκεύτηκε σε ένα υπόστεγο.

Ο Haut περιέγραψε πως δεν είδε μόνο το σκάφος, αλλά και εξωγήινα σώματα. Και δεν αποτελεί τον μοναδικό μάρτυρα του Roswell που αναφέρεται σε σώματα εξωγήινων.

Ένας ντόπιος εργολάβος κηδειών, ισχυριζόταν επί μακρόν ότι έλαβε πρόσκληση από τις αρχές του Roswell λίγο μετά την συντριβή και του ζητήθηκε να τους προμηθεύσει με έναν αριθμό νεκρικών κασών σε παιδικό μέγεθος. Όταν έφτασε στη βάση πληροφορήθηκε από μία νοσοκόμα (που αργότερα εξαφανίσθηκε) ότι είχε πέσει ένας ιπτάμενος δίσκος και πως είχαν βρεθεί μικρόσωμοι ανθρωποειδείς εξωγήινοι.

Ο Haut ωστόσο, είναι ο μοναδικός από τους αυθεντικά εμπλεκόμενους στην υπόθεση, που ισχυρίζεται ότι είδε με τα μάτια του τα εξωγήινα σώματα.

Συντρίμμια από UFO προς εξέταση

Η κατάθεση του Haut αναφέρεται σε μία υψηλόβαθμη συνάντηση στην οποία είχε λάβει μέρος μαζί με τον διοικητή της βάσης William Blanchard και τον διοικητή της 8ης πολεμικής αεροπορικής δύναμης, τον πτέραρχο Roger Ramey. Καταθέτει ότι σ΄ αυτήν τη συνάντηση υπήρχαν κομμάτια από τα συντρίμμια που μπορούσαν να τα αγγίξουν και να τα εξετάσουν οι παρευρισκόμενοι, αλλά κανένας από αυτούς δεν κατόρθωσε να αναγνωρίσει από τι υλικό ήταν κατασκευασμένα.

Αναφέρει ότι οι ανακοινώσεις στον τύπο έγιναν επειδή οι ντόπιοι γνώριζαν ήδη την περιοχή της συντριβής, αλλά στην πραγματικότητα υπήρχε μία δεύτερη περιοχή, όπου είχαν πέσει πολλά περισσότερα θραύσματα.

Το σχέδιο είχε ως στόχο, να αποπροσανατολίσει το ενδιαφέρον του κοινού και να το απομακρύνει από την ουσιαστική περιοχή των συντριμμιών, κατευθύνοντάς τους στην ήδη γνωστή περιοχή που είχε ανακαλυφθεί από έναν αγρότη.

Η επιχείρηση καθαρισμού

Ο Haut αναφέρθηκε επίσης σε μία επιχείρηση καθαρισμού, όπου για μήνες μετά την συντριβή, στρατιωτικό προσωπικό είχε σπεύσει στις δύο περιοχές όπου υπήρχαν τα συντρίμμια και έψαχναν για οποιοδήποτε υπόλειμμα για να το συλλέξουν και να το απομακρύνουν, σβήνοντας έτσι κάθε ίχνος σχετικά με το ότι κάτι ασυνήθιστο είχε συμβεί εκεί. Αυτό δένει με ισχυρισμούς που έγιναν από ντόπιους, ότι διάφορα κομμάτια που είχαν πάρει ως σουβενίρ αρπάχθηκαν από τον στρατό.

Ο Haut λέει στη συνέχεια πως ο συνταγματάρχης Blanchard τον πήγε στο 'κτίριο 84' ένα από τα υπόστεγα του Roswell και του έδειξε το ίδιο το αεροσκάφος. Περιγράφει ένα αυγοειδές μεταλλικό αντικείμενο, με μήκος 3,6 ως 4,5 μέτρα και φάρδος περίπου 1,8 μέτρα. Αναφέρει ότι δεν είδε παράθυρα, φτερά, ουρά, τροχούς προσγείωσης ή οποιαδήποτε άλλη προεξοχή.

Ο Haut είδε τα σώματα των εξωγήινων

Αναφέρει ότι είδε δύο σώματα στο πάτωμα, που ήταν καλυμμένα με λινάτσα. Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του είχαν ύψος περίπου 1,2 μέτρα με δυσανάλογα μεγάλα κεφάλια.

Στο τέλος της κατάθεσης ο Haut καταλήγει: "Είμαι πεπεισμένος ότι αυτό που προσωπικά παρατήρησα αποτελούσε ενός είδους σκάφος και το πλήρωμά του, που προήλθαν από το διάστημα".

Αυτό που είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον σχετικά με τον Walter Haut είναι πως στις πολυάριθμες συνεντεύξεις που έδωσε πριν από το θάνατό του, υποτιμούσε το ρόλο του στην υπόθεση και δεν είχε προβεί σε τέτοιους ισχυρισμούς. Εάν αποζητούσε τη δημοσιότητα, θα είχε αναφερθεί στο σκάφος και στα σώματα.

Φοβόταν μήπως ρεζιλευτεί, ή αποτελεί η κατάθεσή του μία επιθανάτια εξομολόγηση από κάποιον που συμμετείχε στην συγκάλυψη μιας υπόθεσης, αλλά που στο τέλος αποφάσισε να πει την αλήθεια;

Η ιστορία συγκάλυψης με το μετεωρολογικό μπαλόνι

Η αμερικανική κυβέρνηση ήρθε αντιμέτωπη με μεγάλη πίεση σχετικά με το Roswell τη δεκαετία του 90. Τον Ιούλιο του 1994 το γραφείο γραμματείας της αεροπορίας δημοσίευσε μία αναφορά, 'Η αναφορά Roswell: Γεγονότα εναντίον φαντασίας στην έρημο του Νέου Μεξικού'.

Η αναφορά κατέληξε στο ότι το συμβάν του Roswell συνδέεται με ένα σχέδιο με το όνομα 'Project Mogul', ένα έργο μεγάλης μυστικότητας που χρησιμοποιεί μπαλόνια σε μεγάλο ύψος, τα οποία φέρουν αισθητήρες ανίχνευσης στις ψηλότερες ατμοσφαιρικές ζώνες, παρακολουθώντας τα αποτελέσματα από πυρηνικές δοκιμές των Ρώσων. Οι δηλώσεις που αφορούσαν την συντριβή μετεωρολογικού μπαλονιού αποτελούσαν μία ιστορία συγκάλυψης, όπως παραδέχτηκαν, αλλά όχι για να καλυφθεί κάποια υποτιθέμενη αλήθεια που αφορούσε εξωγήινους.

Μία δεύτερη αναφορά της αμερικανικής αεροπορίας συμπλήρωσε ότι οι ισχυρισμοί για θεάσεις σωμάτων που άνηκαν σε εξωγήινους, προήλθαν από ανθρώπους που είχαν δει ομοιώματα που χρησιμοποιήθηκαν για crash test και που είχαν πεταχτεί από τα εν λόγω μπαλόνια.

Υπάρχουν βέβαια πολλοί, που αμφισβητούν την αλήθεια της μαρτυρίας του Haut. Ούτως ή άλλως, όσο εντυπωσιακή κι αν φαίνεται, δεν αποτελεί παρά μία ιστορία. Όχι όμως και μία απόδειξη. Αλλά ακόμα και σ' αυτήν την περίπτωση, μετά από 60 χρόνια, το μυστήριο ακόμα κρατεί...

Η ζωή μας είναι μια αιτία ή ένα αποτέλεσμα;





Πολλές φορές οι άνθρωποι ζητούμε βοήθεια για κάτι δυσάρεστο που μας έχει συμβεί. Αυτό που στην ουσία συμβαίνει είναι ότι νιώθουμε πως βιώνουμε τα αποτελέσματα μιας κάποιας αιτίας, την οποία δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Αναζητούμε μια μαγική λύση για να απαλλαγούμε από τα συμπτώματα της δυστυχίας μας, είτε αυτά είναι άγχος, κατάθλιψη, φόβος, έλλειψη επιβεβαίωσης, κακές σχέσεις με τους άλλους, κ.λπ. Ένα πολύ σημαντικό στοιχείο που θα έπρεπε πρώτα από όλα να εξετάσουμε είναι εάν σαν άνθρωποι θεωρούμε ότι προκαλούμε οι ίδιες τις αιτίες για όσα μας συμβαίνουν, ή ότι δεχόμαστε με παθητικό τρόπο τα αποτελέσματα τους.

Θεωρούμε τους εαυτούς μας ως οντότητες οι οποίες προκαλούμε τα όσα συμβαίνουν ή ως θύματα των περιστάσεων; Όταν βλέπουμε τον εαυτό μας να δέχεται τα αποτελέσματα κάποιων γεγονότων των οποίων έχουμε μικρό ή και καθόλου έλεγχο, νιώθουμε αβοήθητοι. Σε αυτήν την περίπτωση γινόμαστε πράγματι αβοήθητοι επειδή οτιδήποτε κι αν πιστεύουμε τείνει να επιβεβαιώνει την πραγματικότητα. Όταν νιώθουμε ότι δεχόμαστε το αποτέλεσμα ενός γεγονότος, αυτομάτως αποκλείουμε όλους αυτούς τους διαφορετικούς τρόπους που θα μπορούσαν να μας κάνουν να δημιουργήσουμε κάτι το διαφορετικό, καθώς και τους τρόπους εκείνους που θα μας έδιναν προσωπική δύναμη. Στην ουσία δεν τους βλέπουμε καν! Εξαλείφονται από την ίδια μας την συνείδηση σα να μην υπήρξαν ποτέ.

Οι άνθρωποι οι οποίοι θεωρούν τους εαυτούς τους ως αποδέκτες κάποιων εξωτερικών αιτιών, αναζητούν πέρα από τους ίδιους τους εαυτούς τους να βρουν μια αιτία που είναι υπεύθυνη για ό,τι συμβαίνει. Όταν συμβαίνει αυτό, μια τέτοια αιτία θα εμφανίζεται πάντα, ακόμη κι όταν δεν υπάρχει στην πραγματικότητα αιτία. Το αποτέλεσμα είναι ότι νιώθουμε αβοήθητοι και κυρίως ότι είμαστε πραγματικά αβοήθητοι.

Οι άνθρωποι οι οποίοι πιστεύουν ότι προκαλούν εκείνοι τις διάφορες αιτίες, φυσικά δεν αναζητούν βοήθεια σε πρώτο επίπεδο. Καταλαβαίνουν πως - ακόμη κι αν δε μπορούν να αντιληφθούν τη σύνδεση οτιδήποτε κι αν συμβαίνει στην ζωή τους, προέρχεται από αυτούς τους ίδιους και πως αν το ανακαλύψουν θα μπορέσουν να το αλλάξουν. Αυτό συνήθως έχει ως προϋπόθεση το που έχουν στρέψει την προσοχή τους.

Το πρώτο βήμα λοιπόν για να βοηθηθεί κάποιος άνθρωπος είναι να πειστεί ότι το καθετί που του συμβαίνει δεν προέρχεται από κάποιον εξωτερικό παράγοντα κι ότι μπορεί να έχει δημιουργικό έλεγχο της κατάστασης ακόμη κι όταν κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να είναι το ζητούμενο.

Αυτό δεν είναι εύκολη υπόθεση. Μερικές φορές είναι πιθανό κάποιος άνθρωπος να επιμένει ότι δε μπορεί να κάνει τίποτα, ότι έχει δοκιμάσει τα πάντα και παρόλα αυτά είναι αβοήθητος. Μπορεί και να θυμώσει αν του πει κανείς ότι μπορεί να είναι υπεύθυνος για την ζωή του.

Οι άνθρωποι οι οποίοι νιώθουν ότι δέχονται απλά τα αποτελέσματα των γεγονότων χρησιμοποιούν σε μεγάλο βαθμό τη φράση "δε μπορώ" ενώ μια άλλη συνηθισμένη τους λέξη είναι "προσπάθησα". Όταν λέμε "δε μπορώ" ο εγκέφαλος μας κοπιάζει να μας τροφοδοτήσει με λόγους για τους οποίους δε μπορούμε να κάνουμε κάτι και παράλληλα εμποδίζει το πιο δημιουργικό κομμάτι του μυαλού μας να μας δείξει τους τρόπους εκείνους ώστε να μπορέσουμε να το κάνουμε. Επομένως, το γεγονός ότι δε μπορούμε επαληθεύεται κι επιπλέον ενισχύεται η πεποίθηση μας ότι πραγματικά δε μπορούμε. Μια πρόταση για τους ανθρώπους οι οποίοι το συνηθίζουν αυτό, θα ήταν να αντικαταστήσουν την φράση "δε μπορώ" με την ερώτηση "πως μπορώ;" και να συνεχίζουν να αναρωτιούνται μέχρι ο νους τους να τους δώσει τις απαντήσεις που ζητούν.

Το "προσπάθησα" είναι μια άλλη συνήθης λέξη των ανθρώπων οι οποίοι νομίζουν ότι η ζωή τους είναι το αποτέλεσμα κάποιων γεγονότων.
Αυτό που κρύβεται πίσω από αυτή τη λέξη είναι η αποτυχία. Κανένας άνθρωπος που έχει επιτύχει δε λέει αυτή τη λέξη. Λέει "το έκανα". Η προσπάθεια ξεκινάει ταυτόχρονα με την πίστη στην αποτυχία. Για να προσπαθήσουμε θα πρέπει να έχουμε εικόνες αποτυχίας στο μυαλό μας. Μια πρόταση θα ήταν να δημιουργούσαμε στο μυαλό μας εικόνες επιτυχίας, ασχέτως του τι είναι αυτό που θέλουμε να επιτύχουμε. Όταν το κάνουμε αυτό δίνουμε στον εγκέφαλο μας ένα έναυσμα για να βρει τρόπους να το καταφέρει. Όταν "προσπαθούμε" δίνουμε στον εγκέφαλο μας ένα έναυσμα για να βρει τρόπους ώστε να αποτύχει.

Οπότε ακόμη κι αν νομίζουμε ότι έχουμε πολλές αποδείξεις ότι είμαστε αποδέκτες του τελικού αποτελέσματος μιας αιτίας ή έστω του ευρύτερου φάσματος των αποτελεσμάτων - στην ουσία είμαστε εμείς αυτοί που τα προκαλούμε. Ακόμη κι αν μας φαίνεται δύσκολο να το πιστέψουμε, μπορούμε να ξεκινήσουμε να συμπεριφερόμαστε σα να είμαστε εμείς οι αιτίες. Ας υποθέσουμε ότι έχουμε τον έλεγχο κι ας αναρωτηθούμε "πως μπορούμε;" μέχρι να πάρουμε την απάντηση.

Οπότε έχουμε δύο μεγάλα κλειδιά της επιτυχίας. Το πρώτο είναι το να εστιάζουμε την σκέψη μας σ' αυτό που θέλουμε, όχι σ' αυτό που δεν θέλουμε ή σ' αυτό που φοβόμαστε. Το δεύτερο είναι να ξεκινήσουμε με την υπόθεση ότι εμείς είμαστε αυτοί που δημιουργούν αποτελέσματα, ότι μπορούμε να αποφασίσουμε τι θα σκεφτούμε, τι εικόνες να δημιουργήσουμε στο μυαλό μας και σε τι να συγκεντρωθούμε καθώς επίσης κι ότι όταν το κάνουμε αυτό, ο νους μας θα μας υποδείξει τον τρόπο για να γίνει αυτό στο οποίο συγκεντρωνόμαστε.

Γιατί θα πρέπει να εστιάζουμε σ' αυτό που δεν επιθυμούμε και να αντιμετωπίζουμε τους εαυτούς μας σα να δέχονται τα αποτελέσματα κάποιων γεγονότων στα οποία δεν έχουμε κανένα έλεγχο;

Ο φόβος! Φοβόμαστε! Και τι προκαλεί τον φόβο; Τα τραύματα, οι πληγές, η ανασφάλεια, η άγνοια. Αν έχουμε ζήσει κάποιου είδους τραυματική εμπειρία είναι πολύ πιθανόν να σκεφτόμαστε ότι ο κόσμος είναι γεμάτος κινδύνους και πως θα πρέπει να είμαστε σε επιφυλακή (κάτι που κάνει το νου μας να εστιάζει σ' αυτό που δεν θέλουμε) και πως εμείς είμαστε τα πιθανά θύματα αυτών των κινδύνων με άλλα λόγια, δεχόμαστε το τελικό αποτέλεσμα και το φάσμα αποτελεσμάτων.

Ένας τρόπος για να αλλάξουμε τη ζωή μας είναι να ηρεμήσει αυτό το μέρος του εαυτού μας που φοβάται και νιώθει ανασφαλές. Να καθαρίσουμε το μυαλό μας και να αποβάλλουμε την τάση μας να εστιάζουμε σ' αυτά που δεν επιθυμούμε, ενώ συνάμα να μπορούμε να συγκεντρωθούμε σε αυτά που θέλουμε να γίνουν, κάτι το οποίο μας επιτρέπει να τα υλοποιούμε πιο γρήγορα και πιο δυναμικά.

Δύο πράγματα λοιπόν μπορούν να μας βοηθήσουν να είμαστε εμείς οι ίδιοι οι αιτίες για όσα μας συμβαίνουν:

1). Να συγκεντρωνόμαστε σ' αυτό που επιθυμούμε.
2). Να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε δημιουργικό έλεγχο σε ότι μας συμβαίνει.

Αν μάθουμε μερικά "πράγματα κλειδιά", η ζωή μας θα γίνει πιο εύκολη και πιο ευχάριστη.
Μπορούμε να το κάνουμε!

Λειτουργεί η συνείδησή μας με κβαντικό τρόπο;



Ο κύβος του Necker και το βάζο του Rubin

Σύμφωνα με τον Ευστράτιο Μανουσάκη, καθηγητή φυσικής στο Πανεπιστήμιο της Φλόριντα (Tallahassee), το κλειδί της συνείδησης θα μπορούσε να βρίσκεται στις κβαντικού τύπου δράσεις που συμβαίνουν στον εγκέφαλο, όταν κάποιος βλέπει διφορούμενες παραστάσεις, όπως τη σιλουέτα (χορεύτρια) που στριφογυρίζει συγχρόνως προς δύο κατευθύνσεις, το βάζο του Rubin ή τον κύβο του Necker. Αυτές οι οπτικές πλάνες είναι διφορούμενες γιατί σε κάθε στιγμή μπορούν να γίνουν αντιληπτές με τον έναν από δύο εναλλακτικούς τρόπους, σε καμία όμως περίπτωση δεν μπορούν να γίνουν αντιληπτές και με τους δύο τρόπους ταυτόχρονα. Η παράσταση μοιάζει σα να αναστρέφεται όταν η αντίληψή μας αλλάζει από τη μία εναλλακτική ερμηνεία της εικόνας στην άλλη.

Το βάζο του Rubin, ο κύβος του Necker και η στριφογυριστή χορεύτρια

Το βάζο του Rubin (γνωστό και ως 'πρόσωπο του Rubin') είναι μία διάσημη οπτική πλάνη που επινοήθηκε περίπου το 1915 από τον δανό ψυχολόγο Edgar Rubin. Όταν δύο σχέδια έχουν κοινό σύνορο και το ένα είναι αντιληπτό ως μορφή ενώ το άλλο ως φόντο, η αντίληψή μας καλείται να επιλέξει μεταξύ δύο εναλλακτικών ερμηνειών. Θα δει το ένα σχήμα ως μορφή και το άλλο ως φόντο, ποτέ όμως και τα δύο ταυτόχρονα ως μορφές. Οι εικόνες του Rubin εκ των οποίων η αναφερόμενη του βάζου είναι και η πιο διάσημη, έδωσαν αφορμή στους ψυχολόγους της μορφής (Gestalt) στο να επινοήσουν και άλλες παρόμοιες εικόνες.

Ο κύβος του Necker επινοήθηκε το 1832 από τον σουηδό κρυσταλλογράφο Louis Albert Necker και αποτελεί ένα διφορούμενο γραμμικό σχέδιο που απεικονίζει έναν κύβο σε ισομετρική προοπτική, δηλαδή οι παράλληλες γραμμές ενός κύβου απεικονίζονται ως παράλληλες γραμμές στην παραγόμενη εικόνα. Όταν δύο γραμμές διασταυρώνονται το σχέδιο δεν δίνει κάποιο στοιχείο σχετικά με το ποια είναι μπροστά και ποια είναι πίσω. Αυτό είναι που κάνει την εικόνα διφορούμενη, γιατί μπορεί να ερμηνευτεί με δύο εναλλακτικούς τρόπους. Όταν κάποιος κοιτάζει το σχέδιο, έχει την εντύπωση είτε πως ο κύβος είναι στραμμένος προς τη μία πλευρά και κάτω, είτε προς την άλλη πλευρά και πάνω. Η επίδραση αυτή στην αντίληψη είναι ενδιαφέρουσα, γιατί κάθε τμήμα της εικόνας είναι από μόνο του διφορούμενο, αλλά το ανθρώπινο οπτικό αντιληπτικό σύστημα επιλέγει μία ερμηνεία για κάθε τμήμα, ώστε η συνολική ερμηνεία να είναι σύμφωνη με τις επί μέρους ερμηνείες.

Η στριφογυριστή χορεύτρια είναι μία φιγούρα που η κίνησή της μπορεί να ερμηνευτεί με δύο εναλλακτικούς τρόπους: είτε θεωρώντας ότι γυρίζει με τη φορά των δεικτών του ρολογιού, είτε αντίστροφα. Οπτικές πλάνες σαν αυτή της χορεύτριας είναι πολύ χρήσιμες για την κατανόηση του τρόπου με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε αυτά που βλέπουμε. Το οπτικό μας σύστημα προκειμένου να ερμηνεύσει μια παράσταση, δεν ανασυνθέτει τα οπτικά ερεθίσματα ως ακριβές αντίγραφο αυτού που βλέπουμε, αλλά κάνει κάποιες συγκεκριμένες υποθέσεις με τις οποίες 'γεμίζει τα αντιληπτικά του κενά' και τελικά επιλέγει από αυτές την τελική μορφή με την οποία αντιλαμβανόμαστε την παράσταση.

Στην περίπτωση της χορεύτριας υπάρχουν δύο εναλλακτικές υποθέσεις, από τις οποίες ο εγκέφαλός μας επιλέγει τη μία για να ερμηνεύσει την φορά της κίνησής της.

Η κβαντική συνείδηση

Ο Ευστράτιος Μανουσάκης βασίζει το μοντέλο του για τη συνείδηση στην υπόθεση ότι η συνειδητή ενημερότητα δημιουργείται εκ νέου κάθε φορά που αναστρέφεται η ερμηνεία μίας διφορούμενης παράστασης. Πιστεύει ότι η δυνατότητα της αναστροφής της εικόνας είναι συγγενής με την κβαντική εναπόθεση, σύμφωνα με την οποία δύο πιθανές ερμηνείες υπάρχουν ταυτοχρόνως σε μία δυναμική κατάσταση που λειτουργεί ως κβαντικό κύμα. Κάθε φορά που επιχειρείται θέαση της εικόνας το κύμα καταρρέει και η αντίληψη επιλέγει μία εκ των δύο ερμηνειών. Το τι συμβαίνει την ώρα της αναστροφής στον εγκέφαλο υποδηλώνει κάποιον συσχετισμό μεταξύ της συνείδησης και των νευρωνικών λειτουργιών, που θα μπορούσε να μας εφοδιάσει με σημαντικά στοιχεία, χρήσιμα στην έρευνα για την ανθρώπινη αντίληψη και τη συνείδηση.

Ο Μανουσάκης αντιπαρέβαλλε τα δεδομένα από μελέτες στις οποίες μετρήθηκε η εγκεφαλική δραστηριότητα των συμμετεχόντων με τη χρήση ηλεκτροεγκεφαλογραφήματος και εγκεφαλοαπεικονιστικών τεχνικών την ώρα που έβλεπαν διφορούμενες εικόνες. Η δραστηριότητα των νευρώνων μετρήθηκε σε τρεις περιπτώσεις: λίγο πριν αντιστρέψουν την εικόνα, την ώρα που γινόταν η αντιστροφή και ακριβώς μετά. Μέσω αυτών των στοιχείων συνάχθηκε ένα μοντέλο πυροδότησης των εγκεφαλικών νευρώνων, που πιστεύει ότι είναι χαρακτηριστικό των κβαντικών επιδράσεων που υπόκεινται της συνείδησης.

Σε αντίθεση με άλλες θεωρίες κβαντικής συνείδησης, όπως αυτή του Stuart Hameroff και του Roger Penrose, η συγκεκριμένη θέση επιδέχεται έλεγχο. Χρησιμοποιώντας δεδομένα από μελέτες κατά τις οποίες οι συμμετέχοντες ήταν κάτω από την επίδραση LSD, το οποίο μειώνει τον ρυθμό της πυροδότηση των νευρώνων, ο Μανουσάκης προέβλεψε με ακρίβεια τη συχνότητα με την οποία τα υποκείμενα μπορούσαν να αναστρέψουν τις εικόνες. Αρκετοί ερευνητές που κρατούσαν μία κριτική στάση απέναντι σε προηγούμενα εγχειρήματα για τη χρήση της κβαντικής φυσικής στην ερμηνεία της συνείδησης, θεωρούν ότι το μοντέλο που προτείνει ο Μανουσάκης είναι εύλογο.

Να μη διδάσκεται η θεωρία της Δημιουργίας ως επιστήμη! - συζητά η Ευρωπαϊκή Ένωση

"Κίνδυνος για τα ανθρώπινα δικαιώματα"





Παρίσι: Κάτω από τη σκεπή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων θα γίνει την επόμενη βδομάδα στην Ευρώπη ψήφισμα, για να αποφασιστεί εάν θα πρέπει να γίνει απαγόρευση της διδασκαλίας της Θεωρίας της Δημιουργίας και του ‘Ευφυούς Σχεδιασμού’ στα σχολεία με τη μορφή επιστήμης.

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβουλίο θα συζητήσει για μία απόφαση επί αυτού του ζητήματος, με αφορμή σχετική διαμαρτυρία, σύμφωνα με την οποία οι επιθέσεις που γίνονται από τους υποστηρικτές της θεωρίας της Δημιουργίας απέναντι στη θεωρία της Εξέλιξης, αποτελούν μία μορφή 'θρησκευτικού εξτρεμισμού' και αποτελούν επικίνδυνη απειλή ενάντια στην επιστήμη και στα ανθρώπινα δικαιώματα.

Σύμφωνα με τη διαμαρτυρία, τα ευρωπαϊκά σχολεία θα πρέπει να επιμείνουν ώστε η παρουσίαση των δογμάτων της θεωρίας της Δημιουργίας να γίνεται μέσα στα πλαίσια της θρησκευτικής και όχι της επιστημονικής διδασκαλίας. Περιγράφει δε, τη θεωρία του 'Ευφυούς Σχεδιασμού' ως μία αναβαθμισμένη έκδοση της Θεωρίας της Δημιουργίας.

Η Anne Brasseur, μέλος του ευρωκοινοβουλίου από το Λουξεμβούργο, ανανέωσε μία παλιότερη σχετική διαμαρτυρία και δήλωσε ότι το συγκεκριμένο ψήφισμα είχε προγραμματιστεί να γίνει τον Ιούνιο αλλά αναβλήθηκε, επειδή κάποια μέλη υποστήριξαν ότι το αρχικό κείμενο αποτελούσε επίθεση εναντίον των θρησκευτικών πιστεύω. Ωστόσο, μικρές μόνο αλλαγές έχουν γίνει στο πρωτότυπο κείμενο.

"Υπάρχουν διαφορές οπτικές για το πώς δημιουργήθηκε ο κόσμος και αυτό το σεβόμαστε" σημειώνει. "Το μήνυμα που θέλαμε να στείλουμε ήταν το να αποφεύγεται η διδασκαλία και η θεώρηση της θεωρίας της Δημιουργίας ως μία επιστήμη. Εκεί είναι που βρίσκεται ο κίνδυνος".

Το συμβούλιο που εδρεύει στο Στρασβούργο της Γαλλίας, εξετάζει τα επίπεδα σεβασμού και προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στα κράτη μέλη και επιβάλλει αποφάσεις του Ευρωκοινοβουλίου που αφορούν τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.

Σε περίπτωση που η διαμαρτυρία υπερψηφιστεί, θα πρέπει να σταματήσει η διδασκαλία της θεωρίας της Δημιουργίας στις σχολικές τάξεις ως επιστήμη.

Η θεωρία της Δημιουργίας υποστηρίζει ότι ο Θεός έφτιαξε τον κόσμο σε 6 ημέρες, όπως περιγράφεται στη Βίβλο.
Σύμφωνα με τον 'Ευφυή Σχεδιασμό' μερικά είδη ζωής είναι πολύ περίπλοκα για να έχουν αναπτυχθεί σύμφωνα με την εξελικτική θεωρία του Δαρβίνου και απαιτούν τη μεσολάβηση μίας χωρίς όνομα ανώτερης διάνοιας για να εξελιχθούν στο βαθμό που το έχουν κάνει.

Η διαμάχη σχετικά με τη διδασκαλία ή μη της θεωρίας της Δημιουργίας στα σχολεία ως επιστήμης, καθώς και για την ισχύ της εξελικτικής θεωρίας του Δαρβίνου, είναι ένα θέμα που έχει απασχολήσει εδώ και πολλά χρόνια πολλές πολιτείες της Αμερικής. Οι πιέσεις που ασκούνται για τη διδασκαλία της θεωρίας της Δημιουργίας στην Ευρώπη είναι μικρότερες, αλλά έχουν αυξηθεί τα τελευταία χρόνια. Η αφορμή για την πυροδότηση του θέματος στην Ευρώπη ήταν η αποστολή ενός βιβλίου που αφορούσε την ισλαμική εκδοχή για τη Δημιουργία σε σχολεία διαφόρων χωρών. Υπεύθυνος για την αποστολή αυτή θεωρείται ένας ασαφών στοιχείων, τούρκικος μουσουλμανικός εκδοτικός όμιλος.

Οι υποστηρικτές του 'Ευφυούς Σχεδιασμού' επιμένουν:

να διδάσκεται στις σχολικές τάξεις στον τομέα της επιστήμης, παράλληλα με τη δαρβινική θεωρία της εξέλιξης...

Και εγένετο... Φρανκενστάιν!


Τα πειράματα του ιταλού φυσικού Giovanni Aldini (1762 1834) αποτέλεσαν για τη Mary Shelley ενός είδους έμπνευση στη συγγραφή της κλασικής γοτθικής νουβέλας Φρανκενστάιν. Ο Aldini ήταν ανιψιός του Luigi Galvani, ο οποίος με τις έρευνές του το 1700 συνεισέφερε σε μεγάλο βαθμό στην κατανόηση της λειτουργίας των νεύρων. Το 1798 ο Aldini έγινε καθηγητής φυσικής στο πανεπιστήμιο της Μπολόνια, όπου και ασχολήθηκε με την έρευνα για τη δυνατότητα ιατρικών εφαρμογών στις ανακαλύψεις του θείου του.

Ο Aldini συχνά πειραματιζόταν με ηλεκτρισμό σε νεκρά σώματα. Το 1803 ήρθε στο Λονδίνο ώστε να επιδείξει δημόσια τις μεθόδους του στο Βασιλικό Κολέγιο των Χειρούργων. Τα πειράματά του περιγράφηκαν σε μία σειρά ιστοριών στους Times του Λονδίνου. Η παρακάτω ιστορία που δημοσιεύτηκε στις 22 Ιανουαρίου του 1803, περιγράφει μία επίδειξη του Aldini που αφορούσε στην εφαρμογή γαλβανικού ρεύματος στο σώμα ενός εκτελεσμένου εγκληματία, που ονομαζόταν George Forster.

Το σώμα του Forster, ο οποίος εκτελέστηκε την περασμένη Δευτέρα επειδή διέπραξε φόνο, μεταφέρθηκε σε ένα κοντινό σπίτι ώστε να υποβληθεί σε διαδικασία γαλβανισμού από τον καθηγητή Aldini, κάτω από την επίβλεψη των Mr. Keate, Mr. Carpue και άλλων ευυπόληπτων κυριών. Ο κύριος Aldini, που είναι ανιψιός του εφευρέτη αυτής της τόσο ενδιαφέρουσας νέας επιστήμης, έδειξε τις εξαιρετικές και αξιοθαύμαστες δυνάμεις του γαλβανισμού, οι οποίες ξεπερνούν κατά πολύ οποιοδήποτε άλλο είδος ερεθισμού στη φύση.

Στην πρώτη εφαρμογή της διαδικασίας στο πρόσωπο, το σαγόνι του αποθανόντα εγκληματία άρχισε να τρέμει και οι γειτονικοί μύες συσπάστηκαν τρομαχτικά, ενώ το ένα μάτι άνοιξε πραγματικά. Στη συνέχεια της διαδικασίας, το δεξί χέρι ανυψώθηκε και σφίχτηκε, ενώ τα πόδια και οι μηροί άρχισαν να κινούνται. Δόθηκε η εντύπωση στους παρευρισκόμενους, σαν το ανθρώπινο αυτό ερείπιο να ήταν έτοιμο να αποκτήσει ξανά ζωή. Αυτό ωστόσο ήταν αδύνατο, εφόσον κάποιοι φίλοι του που βρισκόντουσαν στη βάση της εξέδρας, πίεζαν με βία τα πόδια του, ώστε να δώσουν ένα πιο γρήγορο τέλος στους πόνους του...

Το ταξίδι της Mary Shelley στη Σουηδία και η γέννηση του Φρανκενστάιν

Τον Μάιο του 1816 η Mary με την οικογένειά της ταξίδεψε στην λίμνη Geneva.

Το σχέδιό τους ήταν να περάσουν το καλοκαίρι τους δίπλα στον διάσημο ποιητή Λόρδο Βύρωνα. Από λογοτεχνικής απόψεως, αυτό έμελλε να είναι ένα παραγωγικό και επιτυχημένο καλοκαίρι. Η Mary ένιωθε εμπνευσμένη ώστε να γράψει ένα λογοτεχνικό αριστούργημα.

Αναγκασμένοι να μένουν μέσα στο σπίτι λόγω του ψυχρού και υγρού καιρού, η παρέα που αποτελούνταν από νέους συγγραφείς και διανοούμενους, και που διασκέδαζε με τις ιστορίες φαντασμάτων από το βιβλίο 'Fantasmagoriana' αποφάσισαν να κάνουν έναν διαγωνισμό συγγραφής με θέμα τις ιστορίες φαντασμάτων. Ο λόρδος Βύρωνας και ο Percy Shelley (σύζυγος της Mary Shelley) εγκατέλειψαν από νωρίς το σχέδιο.

Η Mary Shelley δεν είχε έμπνευση για την ιστορία της, πράγμα που τη στεναχωρούσε ιδιαίτερα. Εντωμεταξύ, οι αναφορές του Luigi Galvani σχετικά με τις έρευνές του στην κινητοποίηση ποδιών βατράχου μέσω ηλεκτρισμού (1783), συμπεριλαμβανόταν στη λίστα των αναγνωσμάτων που είχε πάρει μαζί της για εκείνο το καλοκαίρι. Ένα βράδυ, ίσως μετά από την ανάγνωση των αναφορών του Galvani, η Mary είχε ένα τρομερό όνειρο. Το περιέγραψε ως εξής:

Η φαντασία μου αδέσμευτη, με κατέβαλλε και με οδήγησε, δίνοντας στις εικόνες που εμφανίστηκαν στο μυαλό μου μία απίστευτη ζωντάνια... Είδα το αποκρουστικό φάντασμα ενός ανθρώπου να τεντώνεται και μετά, με τη λειτουργία κάποιας μηχανής με τρομαχτική δύναμη, εμφάνισε σημάδια ζωής, και σηκώθηκε με μία ασταθή, σχεδόν ζωντανή κίνηση... Αυτό που με τρομοκράτησε θα τρομοκρατήσει και άλλους. Και το μόνο που χρειάζεται είναι να περιγράψω τη μορφή αυτή, που με κυνήγησε επάνω στο μεσονύχτιο μαξιλάρι μου...


Αυτός ο εφιάλτης αποτέλεσε τη βάση για την πασίγνωστη νουβέλα της, 'Φρανκενστάιν, ή ο μοντέρνος Προμηθέας' (1818).

Πώς μπορεί να πετάξει το νερό;



Η μετενσάρκωση δεν ήταν ξένη στην αρχαιοελληνική σκέψη. Οι Πυθαγόρειοι πρέσβευαν ότι είναι δυνατή εάν προηγηθεί κάθαρση της ψυχής και ο Πλάτωνας την απέδιδε στην αγάπη της ψυχής για το σώμα. Πριν από αυτούς, ο Ηράκλειτος μιλούσε για την ενότητα του κόσμου και τη ρευστότητα των μορφών. Αν βέβαια σκίσουμε λίγο το περιτύλιγμα, θα δούμε ότι πίσω από όλες αυτές τις ιδέες κρύβεται η διαισθητική γνώση της επιβίωσης, η γνώση ότι ο θάνατος του υλικού σώματος δεν σημαίνει το τέλος των πάντων.

Στη Δύση σήμερα η μετενσάρκωση έχει γίνει συνώνυμη της επιβίωσης της προσωπικότητας. Η μόνη απώλεια από ζωή σε ζωή φαίνεται να είναι η μνήμη: γεννιόμαστε χωρίς την ανάμνηση του ποιοι ή τι ήμασταν αλλά ίσως αν εξελιχθούμε αρκετά ή αν προσφύγουμε σε κάποιες μεθόδους (αναδρομή κτλ.) να καταφέρουμε να ανασυνθέσουμε την κατακερματισμένη μας εικόνα και να μάθουμε ποιοι πραγματικά είμαστε, γιατί βαθιά μέσα μας ξέρουμε όλοι ότι είμαστε κάτι σπουδαίο και μοναδικό. Ίσως βέβαια να δυσκολευόμαστε να δεχθούμε ότι και ο διπλανός μας είναι κάτι εξίσου σπουδαίο και μοναδικό, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Για τους παλιούς βουδιστές και βεδδιστές η ιδέα της επιβίωσης της προσωπικότητας ήταν ανόητη. Εκείνοι έβλεπαν, όπως ο δικός μας Ηράκλειτος, την ενότητα και τη ροή, όχι τους κόμπους συνείδησης που συνθέτουν τα επιμέρους εγώ μας. Κι είναι ένα πολύ ενδιαφέρον άλμα να προσπαθήσουμε να δούμε τον κόσμο μέσα από τα δικά τους μάτια, μέσα από τον δικό τους τρόπο, γιατί μπορεί μέσα από αυτόν τον τρόπο να ανακαλύψουμε έναν καλύτερο ορισμό του ποιοι πραγματικά είμαστε.

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι το μόνο που υπήρχε στο σύμπαν στη Μεγάλη Αρχή ήταν ένα ποτάμι, μια ροή νερού (και στη Γένεση εξ άλλου αναφέρεται ότι το πνεύμα του Θεού «εφέρετο επί της επιφανείας των υδάτων»). Ας πούμε λοιπόν ότι το ποτάμι αυτό, υπέροχο και τέλειο μέσα στη ροή του, επιθυμούσε βαθιά να έχει μια διαφορετική εμπειρία, μια διαφορετική πρόσληψη Αυτού που Είναι. Το ποτάμι επιθυμούσε βαθιά να πετάξει. Πώς μπορεί όμως να πετάξει το νερό; Ήταν αδύνατον.

Τότε το ποτάμι βυθίστηκε στον διαλογισμό του και άρχισε να γίνεται κάτι παράξενο. Λίγο-λίγο το νερό του άρχιζε να γίνεται ανάλαφρο, πολύ ανάλαφρο και να υψώνεται αργά στον ουρανό. Ένα τμήμα του ποταμού μεταβαλλόταν σε σύννεφο.

Δεν υπάρχει νομίζω κανείς που να αμφισβητεί ότι τα σύννεφα είναι υπέροχα, τόσο όμορφα, τόσο δυναμικά που είναι. Αλλάζουν συνέχεια μορφές, φορτία, ύψη, φέρουν ευλογημένο νερό, καταστρεπτικό χαλάζι ή απαλό χιόνι, κάποια είναι μοναχικά ενώ άλλα ταξιδεύουν σε ομάδες... Τα σύννεφα μας μοιάζουν τόσο πολύ. Είναι όπως ο κόσμος των μορφών, είναι όπως εμείς μέσα σε αυτόν τον κόσμο.

Όποιες κι αν είναι οι συνθήκες μέσα στις οποίες γεννιούνται, εξελίσσονται και πεθαίνουν, σε κάθε περίπτωση τα σύννεφα έχουν τη δική τους αλήθεια. Η αλήθεια τους δεν βρίσκεται στο συνεχώς μεταβαλλόμενο σχήμα τους, δεν βρίσκεται καν στο γεγονός ότι είναι σύννεφα. Η αλήθεια κάθε σύννεφου είναι, και αναπόδραστα παραμένει, το νερό.

Έτσι κι εμείς, έχουμε τόσο συνηθίσει την όψη του σύννεφου που ξεχνάμε τη θεμελιώδη μας αλήθεια: δεν είμαστε σύννεφα, είμαστε νερό. Είμαστε μια μορφή που πήρε το νερό μέσα στη βαθιά λαχτάρα του να πετάξει.

Και είναι πολύ ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε κάτι ακόμη. Σε κάθε δεδομένη στιγμή, δεν ξέρουμε ποιο τμήμα του ποταμού έγινε σύννεφο ούτε ποιο τμήμα της βροχής που επέστρεψε στο ποτάμι προήλθε από ποιο σύννεφο. Δεν ξέρουμε επειδή δεν έχει σημασία. Σημασία έχει μόνο το μεγάλο ποτάμι στο σύμπαν, απ' όπου γεννιούνται και όπου επιστρέφουν όλα τα σύννεφα που έγιναν, γίνονται και θα γίνουν ποτέ. Καθένας μας, σαν σύννεφο, είναι η τέλεια προσπάθεια του νερού να έχει μια διαφορετική εμπειρία του κόσμου, αλλά καθένας μας είναι και πάντα θα είναι νερό.

Κι όπως το νερό στο ποτάμι δεν είναι στατικό αλλά μια συνεχής ροή, όπως κάθε σταγόνα νερού δεν έχει ονοματεπώνυμο ή ταυτότητα αλλά είναι ενιαία και αναπόσπαστη από το ποτάμι, έτσι κι εμείς δεν χρειαζόμαστε την ταυτότητά μας για να είμαστε.
Η ταυτότητα, το εγώ μας είναι παραπλανητικό, είναι μια ψευδαίσθηση που μας δόθηκε σαν εργαλείο πλοήγησης σε αυτόν τον κόσμο, τίποτε περισσότερο.

Όταν όμως του δίνουμε μεγαλύτερη σημασία από αυτήν που πρέπει, τότε βιώνουμε τον χωρισμό από την αλήθεια μας και η αλήθεια μας δεν είναι μόνο ότι είμαστε νερό. Η αλήθεια μας είναι ότι είμαστε το ίδιο νερό με όλους τους υπόλοιπους. Και όπως είναι αδύνατο μέσα στη ροή του ποταμού να ξεχωρίσει κανείς μια σταγόνα από τις υπόλοιπες, έτσι είναι αδύνατο να ξεχωρίσουμε τον εαυτό μας από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Εντέλει, είμαστε όλοι μορφές ενός Εαυτού, είμαστε όλοι Ένα. Μπορούμε να το δούμε και αλλιώς: όλοι γύρω μας είναι μορφές του εαυτού μας, μορφές δικές μας. Η ατομική ύπαρξή μας διαχέεται σε όλους τους ανθρώπους που συναντάμε, που έχουμε συναντήσει ή θα συναντήσουμε ποτέ, σε όλους τους ανθρώπους που υπάρχουν, υπήρχαν και θα υπάρξουν, στο άπειρο. Όλοι οι άνθρωποι είναι εγώ, εγώ είμαι όλοι οι άνθρωποι.

Μα, θα μου πείτε, τι σχέση έχω εγώ με τον Χίτλερ ή με τον Στίβεν Χώκινγκ; Τι σχέση έχω με τους γονείς μου που με καταδυνάστευαν ή με τον υπέροχο δάσκαλό μου που δεν του φτάνω στο μικρό δαχτυλάκι; Και τι σημαίνουν όλα αυτά;

Σημαίνουν ότι όλοι είμαστε εξαιρετικά γενναία όντα και ότι θα πρέπει να είμαστε υπερήφανοι που τελούμε σε τόσο δύσκολη υπηρεσία. Σημαίνουν επίσης ότι ζούμε σε έναν κόσμο φαινομένων, σε μια μεγάλη σκηνή θεάτρου όπου παίζουμε ρόλους, γιατί κάθε ενσάρκωση είναι ακριβώς αυτό, ένας ρόλος. Και ίσως την επόμενη φορά που θα σκεφτούμε τους γονείς μας που μας καταδυνάστευαν, να σκεφτούμε και πόσο γενναίοι ήταν που ανέλαβαν τόσο δύσκολους ρόλους, που πήραν τόσο χαμηλή δόνηση, φόρεσαν το χειρότερό τους ενεργειακό ένδυμα, για να μας βοηθήσουν να μάθουμε.

Γιατί δεν είμαστε απλά νερό, δεν είμαστε απλά το ίδιο νερό με όλους τους άλλους, αλλά κυρίως είμαστε νοήμον νερό που μαθαίνει να αγαπάει.

Και όπως δεν μπορεί κανείς να ξεχωρίσει τις σταγόνες του νερού, έτσι ίσως ανακαλύψουμε ότι υπάρχει λίγος Χίτλερ μέσα σε κάθε εγκληματική μας σκέψη και λίγος Χώκινγκ μέσα σε κάθε ευφυή μας σκέψη. Ίσως ανακαλύψουμε ότι όλοι οι άνθρωποι γύρω μας είναι όχι μόνο καθρέφτες αλλά εκδοχές του ίδιου του εαυτού μας και δούμε ότι ιδίως όσοι μας έφεραν πόνο, μας πρόσφεραν τη μεγαλύτερη δυνατή υπηρεσία.

Είμαστε όλοι νερό. Είμαστε όλοι τέλειοι και ανυπέρβλητοι μέσα στη μεγαλοθυμία και το μεγαλείο του ποταμού. Αν το αντιληφθούμε αυτό, ίσως καταφέρουμε τελικά να εκτιμήσουμε και να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και έτσι να εκτιμήσουμε και να αγαπήσουμε όλους τους άλλους. Επίσης, ίσως δούμε ότι είμαστε ασφαλείς. Ότι ζούμε μια συναρπαστική περιπέτεια που όμως δεν είναι η αλήθεια μας, ότι παίζουμε απλά ένα παιχνίδι σαν παιδιά στην αυλή της Δημιουργίας.

Όσο για την προσωπικότητα... Μέσα στις αναρίθμητες ενσαρκώσεις, τους ατελείωτους ρόλους, η προσωπικότητα δεν έχει παρά μία μόνο ζωή, ακριβώς όπως πρεσβεύει η χριστιανική μας παράδοση. Στο τέλος των ημερών της θα γίνει ξανά μια σταγόνα βροχής μέσα στην καταιγίδα των φθαρτών πραγμάτων και θα επιστρέψει με ασφάλεια στην αγκαλιά του μεγάλου ποταμού. Και όταν θα ενώσει την εμπειρία της μαζί του, όλα θα γίνουν ολόκληρα ξανά, γιατί όλα είναι Ένα.

Τα μυόνια στις υπηρεσίες της αρχαιολογικής έρευνας:



Οι επιστήμονες πλησιάζουν να ανακαλύψουν νέες τεχνικές, μέσω των οποίων θα μπορούν να εφαρμόσουν κοσμική αξονική τομογραφία σε αρχαίες αρχαιολογικές περιοχές, χρησιμοποιώντας λουτρά υποατομικών σωματιδίων που είναι γνωστά ως μυόνια. Η ιδέα είχε δοκιμαστεί πριν από δεκαετίες σε μία αιγυπτιακή πυραμίδα, αλλά οι επιστήμονες δε συνάντησαν ιδιαίτερες εκπλήξεις στο συγκεκριμένο πείραμα. Τώρα ελπίζουν να στρατολογήσουν μία νέα γενιά μυονίων-ανιχνευτών, ώστε να διαλευκάνουν μακρόχρονα μυστήρια που σχετίζονται με τους Μάγιας.

Ο Roy Schwitters, φυσικός στο πανεπιστήμιο του Τέξας στο Austin, πρότεινε μία βελτίωση του προγράμματος που αφορά την σάρωση αρχαιολογικών χώρων. Η ομάδα του Schwitters εστιάζεται σε βουνά της ζούγκλας του Belize, που έχουν καλύψει τα ερείπια δομών, οι οποίες χρονολογούνται στην κλασική εποχή των Μάγιας (250 900 μ.Χ. ή ακόμα και νωρίτερα).

"Υπάρχουν ενδείξεις που μας κάνουν να πιστεύουμε ότι περιλαμβάνουν δωμάτια και θαλάμους, που πιθανότατα έχουν παραμείνει ανέγγιχτα από τα χρόνια των Μάγιας". Οι συμβατικοί τρόποι όπως το σκάψιμο των περιοχών, τα ραντάρ που διαπερνούν το έδαφος ή εξομοιωτές σεισμικών δονήσεων δεν θα μπορέσουν να λειτουργήσουν σ' αυτές τις περιπτώσεις.

Κι εδώ είναι που ο ρόλος των μυονίων αποκτά τη μεγάλη του σημαντικότητα. Όταν οι κοσμικές ακτίνες χτυπούν τη γήινη ατμόσφαιρα, προκαλούν λουτρά μυονίων και νετρίνων που αντιδρούν πολύ ασθενώς με τη μάζα που διαπερνούν. Τα νετρίνα περνούν σχεδόν χωρίς καμία επίδραση μέσα από τον πλανήτη μας, αλλά ύλη με διάφορους βαθμούς πυκνότητας εκτρέπει τα μυόνια σε διαφορετικούς βαθμούς. Έτσι, είναι δυνατό να κατασκευαστούν ανιχνευτές μυονίων, που θα προσδιορίζουν από που πέρασαν αυτά τα υποατομικά σωματίδια.

"Είναι απλά τέλειο για το σκοπό μας" δηλώνει ο Schwitters.

Μέσα στους αρκετούς μήνες κατά τη διάρκεια των οποίων πραγματοποιείται η έρευνα, ένας ανιχνευτής έχει καταφέρει να ανασυνθέσει μία εικόνα που δείχνει τις σκιές των περιβαλλόντων αντικειμένων, όπως κτίρια της πανεπιστημιούπολης του Austin. Εάν χρησιμοποιηθούν πολλαπλοί ανιχνευτές, ή εάν μετακινηθεί ένας ανιχνευτής σε πολλές περιοχές, είναι δυνατό να δημιουργηθεί με τη χρήση των μυονίων, μία τρισδιάστατη εικόνα της περιοχής, με τον ίδιο τρόπο που η αξονική τομογραφία παράγει μία τρισδιάστατη εικόνα του σώματος με τη χρήση ακτινών Χ.

"Στην κυριολεξία, είναι μία τομογραφία όπως τη γνωρίζουμε από την ιατρική επιστήμη" εξηγεί ο Schwitters. Χρειάζεται να θαφτούν οι ανιχνευτές στο έδαφος που περιβάλλει την περιοχή που θέλουμε να σαρώσουμε κι εδώ μπορεί να υπάρχει πρόβλημα, εάν η περιβάλλουσα περιοχή έχει μεγάλη αρχαιολογική σημαντικότητα, όπως συμβαίνει με τις περιοχές στις οποίες στοχεύει ο Schwitters και η ομάδα του.

Ξεκίνησαν κατασκευάζοντας έναν πρωτότυπο κυλινδρικό ανιχνευτή που είχε πλάτος περίπου ενάμιση μέτρο και ύψος τεσσερισήμισι μέτρα.

Η συσκευή έπρεπε να κατασκευαστεί σαν σκελετός αεροπλάνου και στη συνέχεια να γεμιστεί με ειδικά σχεδιασμένους σπινθηριστές από πλαστικό και οπτικές ίνες. Η κατασκευή ήταν όντως αρκετά μεγάλη σε όγκο.

Μετά από αυτήν την προσπάθεια, η ομάδα του Τέξας κατάφερε να μικρύνει το σχέδιο και να το φτάσει περίπου σε μέγεθος θερμοσίφωνα, με βάρος 90 κιλών αντί του ενός τόνου που ήταν το αρχικό σχέδιο. Αυτοί οι ανιχνευτές βρίσκονται ήδη σε στάδιο κατασκευής και δοκιμών και οι πρώτες σαρώσεις της ομάδας στο Belize θα μπορούσαν να ξεκινήσουν την άνοιξη του 2009.

Ο Schwitters είπε ότι σύμφωνα με εξομοιώσεις που έχουν γίνει από ηλεκτρονικούς υπολογιστές, οι μικροί ανιχνευτές μυονίων θα μπορούσαν να εντοπίσουν ενδείξεις που αφορούν έναν υπόγειο θάλαμο με μέγεθος περίπου όσο μίας ξενοδοχειακής σάλας δεξιώσεων, αλλά πριν αρχίσουν οι έρευνες θα πρέπει να γίνουν και άλλες δοκιμές σε πραγματικές τοποθεσίες.

Εντωμεταξύ, άλλοι επιστήμονες εργάζονται με ένα σύστημα πιο άμεσης ανίχνευσης μυονίων, για να εξετάσουν την μεξικάνικη πυραμίδα το Ήλιου (ένα κτίσμα αρκετά παλιό, που χρονολογείται πριν από την εποχή των Αζτέκων). Αυτοί οι ερευνητές που εργάζονται υπό την καθοδήγηση του Arturo Menchaca Rocha του εθνικού αυτόνομου πανεπιστημίου του Μεξικού, έχουν ένα πλεονέκτημα: μπορούν να τοποθετήσουν τον ανιχνευτή κατευθείαν μέσα σε ένα υπόγειο τούνελ που θεωρείται ότι έχει κατασκευαστεί πριν ακόμα και από την ίδια την πυραμίδα.

Οι ανιχνευτές μυονίων μπορούν να χρησιμοποιηθούν ακόμα και για τον εντοπισμό περιοχών όπου υπάρχουν πυρηνικά υλικά, ή ακόμα να ερευνήσουν τα υπόγεια σημάδια που προειδοποιούν για μια ηφαιστειακή έκρηξη. Αλλά όπως φαίνεται από τις έρευνες των Menchaca Rocha και του Schwitters, το κυνήγι αρχαίων κρυμμένων θαλάμων θα χρειαστεί πολύ μεγάλη υπομονή και πολύ προσεκτικές ρυθμίσεις.

Η επιστήμη μας προκαλεί, αυτό είναι σίγουρο, αλλά υπάρχει ακόμα ένας λόγος που δικαιολογεί την ανάγκη για υπομονή: οι επιδοτήσεις που δίνονται για τέτοιου είδους έργα, απλά δε συγκρίνονται με τα εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια που παρέχονται για πιο παραδοσιακούς ανιχνευτές σωματιδίων. Και οι επιδοτήσεις για τον ανιχνευτή μυονίων είναι στα μέτρα των επιδοτήσεων που γίνονται για την αρχαιολογία και όχι για την φυσική υψηλής ενέργειας, όπως δηλώνει ο Schwitters.

Ένα αντίο στον πρώτο χιμπατζή που έμαθε να χρησιμοποιεί την ανθρώπινη γλώσσα!


Είναι ο άνθρωπος το μοναδικό ον που μπορεί να χρησιμοποιήσει τη γλώσσα; Η νοητική υπεροχή του ανθρώπου απέναντι στα ζώα έχει βασιστεί σε μεγάλο βαθμό στην ικανότητά του να χρησιμοποιεί τη γλώσσα με σκοπό να επικοινωνήσει με άλλους ανθρώπους, μέλη της κοινωνίας στην οποία βρίσκεται. Η ικανότητα αυτή του ανθρώπου οφείλεται στη βιολογική του διαμόρφωση που του επιτρέπει να αρθρώνει μία μεγάλη ποικιλία φωνημάτων σχηματίζοντας λέξεις και στη συνέχεια προτάσεις, αλλά επίσης και στην ικανότητα του νου του να διαχειρίζεται σύμβολα για να αναπαραστήσει εικόνες, διαθέσεις, συναισθήματα. Είναι όμως αυτή η δεύτερη ικανότητα αποκλειστική ιδιότητα του ανθρώπου, ή θα μπορούσε κάποιο ζώο όπως ο χιμπατζής να χρησιμοποιήσει μία άφωνη γλώσσα με επαρκή τρόπο ώστε να επικοινωνήσει με τους ανθρώπους ή ακόμα και με άλλα μέλη του είδους του; Επιστήμονες του πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον στα πλαίσια ενός μακρόχρονου ερευνητικού προγράμματος, έχουν εκπαιδεύσει χιμπατζήδες στη χρήση της αμερικανικής νοηματικής γλώσσας.

Η Washoe, ένας θηλυκός χιμπατζής που θωρείται πως είναι το πρώτο μη ανθρώπινο ον που κατείχε την ανθρώπινη γλώσσα, πέθανε από φυσικά αίτια στο ερευνητικό ινστιτούτο που ήταν και ο τόπος διαμονής της. Η ηλικία της ήταν περίπου 42 χρόνια. Η Washoe άρχισε να μαθαίνει την αμερικανική νοηματική γλώσσα μέσω ενός ερευνητικού προγράμματος στη Νεβάδα και από το 1980 έμενε στην πανεπιστημιούπολη του Ellensburg του Κεντρικού Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον. Κατείχε λεξιλόγιο περίπου 250 λέξεων.

Πέθανε πριν τελειώσει ο Οκτώβρης την Τρίτη το βράδυ, σύμφωνα με τον Roger και την Deborah Fouts, που είναι συνιδρυτές του ινστιτούτου έρευνας χιμπατζήδων και ανθρωπίνων επικοινωνιών στο πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον. Γεννήθηκε στην Αφρική περίπου το 1965.

"Η Washoe είχε την αποστολή να μας μεταφέρει το μήνυμα να σεβόμαστε τη φύση" δήλωσε την Τετάρτη η Δρ. Mary Lee Jensvold, βοηθός επικεφαλής του ινστιτούτου. Οι Fouts ήρθαν το 1980 από την Οκλαχόμα στην Ουάσινγκτον με σκοπό να δημιουργήσουν ένα σπίτι για την Washoe και άλλους χιμπατζήδες. "Ολόκληρη η κοινωνία της πανεπιστημιούπολης νιώθουν την απώλεια ενός στενού τους φίλου, της Washoe, που τη θεωρούσαν σαν παιδί τους", είπε ο πρόεδρος του πανεπιστημίου Jerilyn S. McIntyre.

Παράθυρο στο νου ενός χιμπατζή

Η Washoe δίδαξε επίσης τη νοηματική γλώσσα σε τρεις νεότερους χιμπατζήδες που παραμένουν στο ινστιτούτο. Είναι οι Tatu (31 ετών), Loulis (29) και Dar (31).

Η Washoe ήταν ο μοναδικός χιμπατζής του ινστιτούτου που είχε γεννηθεί στην Αφρική και ήταν η μητριάρχης της οικογένειας των χιμπατζήδων. Το όνομά της προέρχεται από την περιοχή Washoe της Νεβάδα, όπου έμενε με τους Δρ. Allen και Beatrix Gardner από το 1966 έως το 1970 στο πανεπιστήμιο της Νεβάδα.

Η πρωτοπόρος ερευνήτρια Jane Goodall είχε επισημάνει την ιδιαίτερη σημασία που έχει η ενασχόληση με την Washoe. Θεωρεί ότι οι συζητήσεις που είχε ο Roger Fouts με την Washoe και την οικογένειά της, άνοιξαν ένα παράθυρο στις μελέτες για τη νοημοσύνη των χιμπατζήδων, αλλά και της νόησης γενικότερα.

Φιλονικία σχετικά με το εάν ένας χιμπατζής χρησιμοποιεί πραγματικά τη νοηματική γλώσσα ASL (American Sign Language)

Το 1967 οι Gardners ίδρυσαν το πρόγραμμα Washoe για να διδάξουν στον χιμπατζή ASL. Προηγούμενες προσπάθειες που είχαν γίνει με στόχο να διδάξουν σε χιμπατζήδες να μιμούνται φωνητικές γλώσσες είχαν αποτύχει. Για να θεωρηθεί ότι η Washoe γνώριζε πράγματι ένα νόημα θα έπρεπε να επιβεβαιωθεί από τρεις διαφορετικούς παρατηρητές σε τρεις ξεχωριστές περιστάσεις. Στη συνέχεια θα έπρεπε να έχει χρησιμοποιηθεί 15 μέρες στη σειρά για να προστεθεί στη λίστα νοημάτων που θεωρείτο ότι κατείχε.

Αλλά υπήρχαν διαφωνίες σχετικά με το εάν ο χιμπατζής χρησιμοποιούσε πραγματικά την ASL. Ο γνωσιακός επιστήμονας Steven Pinker ισχυριζόταν ότι η ιδέα πως η Washoe ήταν το πρώτο μη ανθρώπινο ον που κατείχε την ανθρώπινη γλώσσα είναι επιστημονικά αστήρικτη.

Βρέφος με οκτώ μέλη: οι γονείς του θεωρούν ότι είναι η μετενσάρκωση του Θεού Βισνού!



Ένα βρέφος που γεννήθηκε με οκτώ άκρα και που πιστεύεται ότι είναι η μετενσάρκωση του Θεού Βισνού ο οποίος απεικονίζεται με τέσσερα χέρια, επρόκειτο να υποβληθεί σε 40ωρη εγχείρηση ώστε να αφαιρεθούν τα 4 περισσευούμενα άκρα. Το όνομά της είναι Lakshmi Tatma και γεννήθηκε ενωμένη με το δίδυμο αδελφάκι της, από το οποίο προέρχονται τα τέσσερα περισσευούμενα άκρα. Η ένωση των δύο αδελφών είναι στη λεκάνη και κάθε σώμα έχει ξεχωριστή σπονδυλική στήλη, δύο χέρια και δύο πόδια.

Χωρίς την εγχείρηση το μικρό κοριτσάκι δε θα μπορούσε να περπατήσει και σύμφωνα με τους γιατρούς της η διάρκεια ζωής της δε θα μπορούσε να ξεπεράσει τα 10 χρόνια. Η μικρή Lakshmi γεννήθηκε σε μία περιοχή του Bihar στην Ινδία τη μέρα που εορτάζεται ο Θεός με τα τέσσερα χέρια, Βισνού. Η μητέρα της θεωρεί ότι η κόρη της είναι ένα θαύμα, μία μετενσάρκωση του Θεού Βισνού.

Επιτυχής η εγχείρηση

Οι γιατροί στην Ινδία ξεκίνησαν προχθές την επικίνδυνη εγχείρηση και την ολοκλήρωσαν χθες με επιτυχία. Μία ομάδα από 30 ανθρώπους διαφόρων ιατρικών ειδικοτήτων αφαίρεσαν το ακέφαλο δίδυμο αδελφάκι της Lakshmi που ήταν ενωμένο μαζί της στο σημείο της λεκάνης, αποτελώντας μία εξαιρετικά σπάνια περίπτωση για τα ιατρικά δεδομένα.

Η Lakshmi ονομάστηκε έτσι λόγω της ομώνυμης Θεάς που αντιπροσωπεύει την ευημερία, την τύχη, την αγάπη και την ομορφιά και που έχει γεννηθεί μέσα από το νερό (απεικονίζεται συχνά επάνω σε ένα άνθος λωτού) όπως η ελληνική Θεά Αφροδίτη.

Η εγχείρηση που ξεκίνησε προχθές είχε διάρκεια 27 ώρες, ενώ αρχικά είχε υπολογιστεί ότι θα χρειαζόντουσαν 40 ώρες για να ολοκληρωθεί.

Οι γιατροί θεωρούν ότι άξιζε το ρίσκο της εγχείρησης, γιατί αλλιώς η μικρή δε θα μπορούσε να περπατήσει και οι πιθανότητες να επιβιώσει μετά την εφηβεία της ήταν πολύ περιορισμένες. Στο εξής θα μπορεί να ζήσει μια φυσιολογική ζωή και οι γονείς της προσεύχονται για την καλή της υγεία. Οι προοπτικές για κάτι τέτοιο είναι θετικές, εφόσον το κοριτσάκι έχει υγιή όργανα.

Σύμφωνα με τους γιατρούς της, η συγκεκριμένη εγχείρηση δεν αποτελεί την πιο περίπλοκη εγχείρηση που έγινε ποτέ, σίγουρα όμως μία από τις πιο ασυνήθιστες, εφόσον στην περίπτωση της Lakshmi η ένωση είχε γίνει με ιδιαίτερα περίεργο τρόπο, καθιστώντας τα δύο σώματα σε μία θέση καθρεφτίσματος μεταξύ τους.

Οι γονείς του παιδιού είναι απλοί εργάτες και ποτέ δε θα μπορούσαν να πληρώσουν το κόστος της εγχείρησης που ανήλθε στα 100.000 δολάρια, μέχρι που εμφανίστηκε ο Δρ. Patil, μέσω του οποίου το νοσοκομείο απήλλαξε τους γονείς από τα έξοδα της επέμβασης.